niveis

eu era pequena.

os reis magos entraban por unha fiestra que lles deixaba aberta. comían turrón e dábanlle ao champán na miña mesa e os camelos bebían o leite que lles deixaba, polo cansanzo.

resultou horrible que os meus proprios pais me mentisen durante toda a miña vida sobre algo tan importante para min. mais non cambiou nada de nada. o ano seguinte eu merquei regalos pros meus pais e promovín a mentira entre os pequechos.

así é.
acostúmanos dende pequenos a crer cousas que nos gusta crer. e cando descubrimos que era todo unha mentira, pasamos de nivel.

intrusos (4º acto). se finí.

a rogelio lópez cuenca, que mo contou

Bla. Bla. Bla. Bla. Bla. Bla, bla, bla... Non son eu a que fala. É á liguaxe que me deixa dicir certas cousas. Bla. Bla. Bla, eternidá. A arte busca a eternidade (ou é o home que a busca?). A arte (o home?) busca eliminar todo atisbo de actualidade (actualidá, bla, bla); quedase colgado dunha certa atemporalidade(actual!) requerida polos cánones da arte para elevalo á eternidade, para dicirnos sempre (!!?!!) que eso é O definitivo, porque o eterno, por máis eterno que seña, é deFINitivo. Bla, bla, bla. eternidá. BlaBla, actualidá, BlaBlaBla. atemporalidá. bla blaa blaaaa blaaaaaaaaa. A arte é un bufón ó que se lle deixa falar, bla, bla, bla. A arte, a sua misión ideolóxica, bla. Xa non tanto. Os media (bla!, bla!, bla!) sustitúen tan honrada misión: sustitúen ao monumento; porque a tele, o periódico e internet son máis rápidos e chegan mellor -ninguén veu nunca un monumento aparecendo no salón cando se apreta o botón, tón, tón. E a toda velociá (blabla) borrar todo accidente do pasado (os fallos do sistema non son fallos, é o sistema, que funciona así, bli, bli). Facer un novo pasado atemporal (ACTUAL). Facer do pasado-morto una carcasa poética para o noso novo mundo inventado sempre hoxe (ai!), que eso si que é arte...

by sther 2003

intrusos (3º acto)

a rogelio lópez cuenca, que mo contou

Os tetra briks tirados nas esquinas son os restos antropolóxicos dos que viven alí. O xornal de onte non vale nada. Hai ontes que valen e outros que non valen. Os recordos que valen colócaos alguén encima da peana como pantalla daqueles que non poden valer, que HAI QUE esconder. As prazas xa non son prazas, son monumentos ao parking que hai debaixo - son os seus teitos. A metonímica do turista é xa a metonímica do cidadán. A cidade é unha, casta e pura; representada nos seus tantos e variados monumentos que re-construen unha vista icónica coherente, a través de referencias inequívocas que xogan á simplificación dunha cidade nun mapa de única lectura: a cidade son as rúas que chegan aos Lugares: igrexas, museos, monumentos, restaurantes recomendados e bares de copas. Leven de recordo un bonito su-venir (su-marchar) unificado, plastificado - ao vacío. Non olviden pasar por caixa, gracias.

intrusos (2º acto)

a rogelio lópez cuenca, que mo contou

A arte é inútil e a arte que é útil é un arte menor pero si a arte é inútil non pode haber un arte útil e si hai un arte útil a arte non é inutil. Borrar todo canto fomos: construírnos partindo de cero, dese cero absoluto que significa a moeda, minimalismo dos cartos, limar os erros do pasado . os do presetne . os do futuro? . A arte (inútil) imponse nas beirarúas como expresión de poder. O espacio público é o espacio onde o público observa a arte (inútil?) da publicidade institucional - comercial. A arte é un chiste privado. É algo máis valioso que a vida cotiá, que a vida de todos os que teñen unha vida cotiá (os que mexan, os que cagan). O artista fai o que quere; o que lle da a gana. Todo vale. Pero só vale cando vale di-ñei-ro. As obras de arte viven nunha bolsa particular, hoxe as cousas valen e mañá, quen sabe. A arte busca unha xustificación social, non unha significación social. A arte é inútil.

intrusos (1º acto)

a rogelio lópez cuenca, que mo contou

Nos bancos séntanse os yonkis, as putas, os xubilados. Na rúa están os que non teñen onde ir: nin traballo nin casa nin ocio. Ou se non sáese con cita previa, para a celebración, para a manifestación. O des-potismo-ilus-trado revolcase na nova REconquista dos espacios urbáns. Fora bancos, fora putas, fora yonkis e xubilados. Imos a poñervos un bonito monolito, e rúa peatonal, que xa os comerciantes... (nas terrazas non hay yonkis, non hay putas, non hay xubilados). Vinde á miña cidade. É divertida. É un paque temático de atraccións varias. Un museo antropolóxico a escala Real onde todo está medido, onde todo é cohartada, onde non hai putas, nin yonkis, nin xubilados... Ou polo menos non se ven ás horas patrocinadas nos puntos de encontro obrigatorios. A miña cidade é un circo de emocións diferentes, con un pouco de medo e que se che poña esa cousa no estómago, que se che poña a adrenalina a bailar no barrio negro ou no azul. Pero todos tranquilos porque coa ficha ven de regalo un makmenú, que todo era de coña.

aínda

el pechouse nun castelo

un día que saíu dixo que fora culpa miña

estamabos bébedos

coma sempre

xa non voveu saír

resulta imposible saber se esa frase de borracho é unha verdade absoluta ou unha parvada absoluta

pero doe

ao millor tamén eu estou pechada nun castelo que non se ve

e se cadra foi culpa súa

aínda agora ven ao maxín

aínda doe

aínda volve

non poder sequera dicirllo

tampouco bébeda

porque el esta no seu castelo

e eu no meu

oxalá

-ola! que tal todo?

-mal

-e logo?

-coido que de estar ben non estaría a ter esta conversa imaxinaria, contigo

-xa

silencio. pausa

-i entón... que facemos? se queres marcho...

-oxalá

a miña beleza

my beautiful (john berger)
there is no place for sexiness here, the location doesn't alow it. it is a place where'sa lot of desire -and many desires- but sexiness is elsewhere.
beauty here is not what you enjoy looking at but what you want to be looked at by! beauty is the hope of been recognised by, and included within, the existence of what you're looking at.

a miña beleza (sther)
non hai lugar para o sexo, aqui. o sitio... este é un lugar onde hai muito desexo -muitos desexos- mais o sexo está de máis.

a beleza aquí non é divertirte porque liches algo, senón que as letras che miren! a beleza é a esperanza de ser recoñecido, e incluído, na esistencia do que estás a ler.

mérida

déronlle cun pinceliño a unhas pedras que atoparon e saíulles un teatro... e un anfiteatro! as investigacions postulan unha cheia de cousas, por exemplo que se deixaron de usar cando se instaurou o cristianismo e que os antigos devecían por unha cheia de deuses. Unha delas, deusa da vinganza, mesmo tiña o seu oquiño alí entre as pedras: Némesis.

(2000 anos dispois)

déronlle cun pinceliño a unhs feraganchos que atoparon e saíulles unha gasolineira... e un aeroporto! as investigacions postulan unha cheia de cousas, por exemplo que se deixaron de usar cando se instaurou o teletransporte e que os antigos devecían por unha cheia de deuses. Un deles, deus do voo por antonomasia, tiña mesmo o seu oquiño alí entre os ferraganchos: Ryanair.

medo

o consumismo, a globalización, o capitalismo (o capital?), a televisión (os mass-media), a compra-venda, a bolsa (da compra?), o mercado (de abastos?)

contra todo isto (así, en massa, sen entrar en localismos) teño certas opinións que varían de grao en función de variables como o nivel de hormonas, a fase menstrual, a estación do ano, o sono, o nivel de sexo practicado, o nivel de humidade no ambiente, o tempo que fai que non vexo o mar

en todo caso (a pesar de) fan-me desejar

xenealoxía (apuntamentos, ideias)

un) conversión do que era meramente piramidal, xerárquico -preconcebido incluso- nunha especie de masa desconxelada e desleixada de familiares que nin o son, que son amigos e examigos e amantes e examantes -e outros varios- que son máis familia que a familia pero menos familia que a familia; unha nova xenealoxía que no canto de se escribir en dixital se escribe cun lápiz de merda que ten por detrás unha desas gomas de merda que non é quen de borrar de todo nada.

dous) a familia sempre medra.

antes con cada vez máis fillos e máis netos.

agora con cada vez máis pais e máis avós.

país

(conto para ler moi baixiño)

hai un anxo diante que che invita

seino porque o lin nun conto moi pequeniño

tan pequeno que non di nada sobre como é un paraíso

moito menos como é cando está en ruínas

é posible que o anxo non diga nunca que está en ruínas

que che invite ao paraíso e ti tragues co conto

quen di que os anxos din toda a verdade?

se as ruínas son un erre, un a e un o

-p-a-r-a-í-s-o- queda en -p-a- - -í-s- -

iso é o que máis medo me da

que calquera país sexa un paraíso en ruínas

(fragmento de "subir o telón". 2006)

cabaré

andaba a perseguir un ombeligo

brilante

esperpéntico

fermoso

a toda luz

a toda cor

deixei de lado todo o importate

todo o que fai que as cousas vaian ben

que a vida vibre

perseguindo unha cenoura con luces de cabaré

unha trampa de cenoura de merda verdadeiramente atraínte

caín da burra

erguinme

de novo subida na burra

-porque a burra son eu

e somos unha soa ela i eu-

diante dos ollos, luces de cabaré

destartaladas

si

quando era cativa e ninguén se interesaba polo meu grande corpo eu pensaba algún eu ei ser d e s e x a b l e (pensábao con outras letras, mais era iso, no fondo) e para quando sexa desexable eu eite dicir que NON.

a vida ensinoume que quando por fin me fixen desexable perdera no camiño a gana do non.

isto ven a cousas que non teñen nada que ver co corpo senón con ese desexo de ser desexable e a esa rabia infantil da gana do non.

ei dicir que si, xa o sei.

reme-amor-ando (i)

dixo que chegara andando e que so se movía cos seus pes. ía na contra do fume ou algo así: unha postura vital na contra de todo: unha maneira de pensar na contra. a min pareceume fermosíssimo, aquilo; eu que tamén vou na contra de todo (?). el representaba ise desexo de ser tan puro -sen poder, eu (sen querer?). non comía pan de molde (porque claro etc).

fomos amantes ou amores ou que sei eu. iamos en bus a buscar un coche que nos levara a durmir á praia a pesar do cal xamáis deixer de velo como aquel homiño fermosíssimo que se movía só cos seus pes e non votaba fume no mundo.

o último día que o beijei, collemos un coche que nos levou ao aeroporto. collemos o avión e baixamos en bus ao centro (porque eu era unha frouxa ou algo así). non recordo se collemos tamén o metro pero durmimos nun hotel (por suposto porque eu era unha re-frouxa e non podía durmir á intemperie). na mañá fomos almorzar a un bar e doulle ao sandwich porque nese seu país estaban demasiado bos (os conservantes?). acompañeino á estación de tren. eu marchei á de bus e collín ademáis un taxi que me deixou nun hotel de mil estrelas (a polar, orion, e 998 máis).

supostamente as nosas vidas ían seguir unidas mentres estiveramos a gusto, xuntos. non souben ver que en realidade as nosas vidas xa non estaban unidas porque xa facía tempo que non estábamos a gusto, xuntos.

sirena di sabbia (i e ii)

sono una sirena di sabbia. so (sento, ma so) che se l'acqua arriva fino a me mi disfaró; se qualcuno decide di toccarme, anche solo sfiorarmi, mi disfaró ridendomi tra pezzetinno e pezzetino. in ogni caso, quando il sole mi seccherá diventeró duna-spiaggia-pezzo di sabbia incrostato in capezzolo.

sono una sirena di sabbia. mi fanno con le mani, carezzandomi. ed io mi lascio, perché mi piace essere cosí fatta, pochino a pochino, caezza a carezza. non ho gambe, anche se potrebbe haberle qualche giorno. la coda mi fa piaccere, quando me la fanno. come una carezza lunga di bacino a piede (piede?). poi, dopo di prendere la forma, col disegno delle scame rido rido rido le coccole, in silenzio, con lo sguardo sperdutto di tutta scultura di sabbia. l'erotismo delle mani disegna il mio corpo, sempre erotico, di sirena. mi guardano, ed io mi lascio, perche mi piace essere cosí guardata, pochino a pochino, sguardo a sguardo. mi guardano un po' per me, un po' per lui, che mi fa. io rimango (cosa poso fare?). rimango lí, tranquila, perché so (sento, ma so) che non sará per molto tempo. sono una sirena di sabbia ma fino a quando chi sa.

(xullo 2005)

conversas

síntome incomprendida
e explicácheste
non

As cidades e eu.

Kublai: Vimos de demostrar que de existir, non estaríamos aquí.
Polo: E aquí estamos.
Italo calvino. 'As cidades invisibles'

O Grande Kan hamácase paseniño. Tamén ela vai adiante e atrás nos seus pensamentos, hamacándose. Pasa unha eternidade. Logo Kublai Kan pregunta onde é que estivo nesta útima viaxe, que é o que viu.
-A min mesma.
O Kan deixa de abanearse. Ela calada, mirando nel. Pausa, silencio -outra eternidade-, ela que comeza xa a abanear nos seus pensamentos adiante e atrás.
-E entón, para que viaxas.
-Para coñecerme. O mundo é o meu espello.

escapo (d min mesma)

sei

q cando chegue

vou star agardándome (inutilmente?)

[o resto do texto foi suprimido por irrelevante]