o susto.

a portada de el jueves anuncia que nin a mai de wert o quere; dille, a nai: "non berres!, alguem pode oír cando me dis: mamá". tamén rula por aí a brincadiera esa na que un cativo (pero daría igual se fose unha cativa), di que o seu pai (pero daría igual se fose a sua nai) é streaper; a/o profe cólleo no recreo para recriminalo/a por dicir algo así diante dos outros cativiños, pero o neno asalta: non é verdade, é banqueiro, pero é que me da vergoña. sí, dámonos vergoña.  miramos para outro lado, cantamos la la la tapando as orelliñas. manifestamos opinións pisando beirarúas construídas por empresas corruptas pero que carallo imos facer? ser coherente non se pode, iso xa o aprendín de máis pequena. que todos temos verme dentro (que todos temos veleno dentro) aprendino un pouco máis maior. iso e que o mundo (feito á imaxe e semellanza de quen o fai) non é mais que un espello que nos reflicte e vaia susto, mirarse.

ela

ela é tan boa
que non lles podes facer mal.

chegou a guadalupe!

o sistema debería de estar feito para que un poida ser legal, e non o contrario.

con todo cada día non nos queda máis remedio que argallar un milleiro e medio de maneiras de andar polos bordos de fóra do deseño, coma nenos pequenos que -a propósito iso si- debuxaran xustamente no prohibido pero sen que se note demasiado para ver se papá e mamá (ou mamá e papá, na versión políticamente etc) se enteren.

despois, se se decatan, se por un acaso se decatan... quen carallo son eles (precisamente eles que pintan debuxos moito máis grandes e importantes á machada sen que ninguén lles diga absolutamente nada) para dicirnos ren?

porén, berran: berran-nos. e nós -pequenos cativos trapicheando trasnadas- calamos, pechamos o bico do pico, dicimos mea culpa, ficamos castigados pensando "que si, que no, que nunca te decides".

e si. chega a guadalupe. non ten nada que ver con todo isto, pero a vida é así: pase o que pase no mundo, máis tarde ou máis cedo: chega a guadalupe.

ñam-ñam

hai unhas vacas transxénicas monstruosas, dí internet. tamén hai hamburguesas feitas con célula madre pero feitas sen cariño, sen amamantar, cunha madre que non é madre nin hostias. ademais invntaron un invento pra imprimir a comida: ollo: non se che remate o cartucho amarelo, se non as bananas saen en branco e negro (que arroz á cubana máis cativo). ás veces penso que o único que lles queda as verduras son precisamente as colores: posúen esa fermosura tan case de mentira que se confunden con esas que se mercaban para decorar e que agora están prohibidas porque disque as comen os cativos: como non as han comer se son exactamente iguais e todo sabe a porespán. o que chamamos porespán é en realidade prolipopileno, unha palabra que aprendín a pronunciar a toda hostia por culpa do meu último espectáculo teatral: poesía de supermercado, un chou que fala sobre comida de maneira poética: á maneira poética do IKEA: unha poética de liña recta, sobria, contemporánea, de versos que se mesturan os uns cos outros e parece que todo queda ben xunto, e ala! xa tes unha saliña apañada. a poética que pode haber, por exemplo, nun blister de xamón (serrano) en lonchas: cando abres -'flaaaaaas'- e cheira que nin diola porque lle botaron nada máis e nada menos que aroma de xamón (serrano): unha esencia pouco natural que aínda non venden el la caja de pandora pero que de seguro tería un grande éxito in the summer, in the night (sempre que non pretendas ligar cun/ha vegan@, claro).

en fin, que fame.

cultura do alcohol

abaixo hai un ruido do carallo
miro pola fiestra

uns rapaces novos
están ate as cellas

un sentado enriba dun contedor verde (vidro)
creo que NON está meditando (!)
o amigo (amigo?)
dalle patadóns ao mesmo contedor (cheo de vidro)
co conseguinte ruído de vidro a romper

toda unha diversión (!)

outros amigos (amigos?)
animan a xogada
ouvean
falan a berros da suposta chegada da policía
etc

o meu mozo di que parece unha performance

pero non o é

as performances e a realidade parten de lugares diferentes
a orixe é diferente
índa que  o resultado poida ser semellante

el está de broma, evidentemente
pero eu xa entrei no drama

non sei cando me convertín
na vella que mira pola fiestra
a que desexa chamar por telefón á policía
para que rematen por pechar un bar
que fomenta a mal chamada
cultura do alcohol

e digo malchamada pola palabra: cultura
e pola palabra: alcohol

(micropoema sen título)

nunca estou tan dentro de ti
como cando pensas en min

pénsame

artigo 3

dúbidas mañaneira estúpidas arredor da primeira oración do artigo 3 da constitución española.

"El castellano es la lengua española oficial del Estado. Todos los españoles tienen el deber de conocerla y el derecho a usarla".

pregúntome se se lle pode poñer unha multa a un cativo español de ano e medio (ou encarcelalo, quen sabe, nun reformatirio de menores, por exemplo), por non coñecer o castelán.  tampouco sei como vai o tema das multas por falar mal o castelán, se é peor meter mal o pronome ou usar mal o pretérito pluscuamperfecto. tamén me gostaría saber se, por exemplo, un chinés que se acaba de nacionalizar español, ten un tempo de marxe antes de que lle poidan multar por non colocar ben os adxectivos nunha oración. gostaría tamén de saber se ser galego, alixeira a multa ou condena de, por exemplo, usar mal os tempos compostos. e interésame particularmente saber se no caso de usalo para escribir, é moi grabe, perdón, grave,  escribir todo en minúsculas ou cambiar a o b polo v.

a cousa é que por outra banda, estoume dando conta de que tampouco tes o deber de usar o castelán, así que sempre podes alegar, por exemplo, en chinés, en galego, en linguaxe de signos ou mesmo por telepatía, que ti coñeces perfectamente o castelán, pero que non che da a gana de usalo, e que como non tes o deber de facelo... non a vas facer, e que non che poden multar.

aínda unha última cousiña: coñecer (http://www.wordreference.com/definicion/conocer) o castelán significa saber usalo... ou non?

bom, teño que durmir máis.
se non, non me entero de nada.

loito

morreu sarita montiel. morreu a thatcher. tamén morreu sampedro, i eu penso naquel amante lesbiano que tiven unha vez (dicíalles ás miña colegas: por un día, só por un día, inda que sexa só por un día, teríades que probalo, a el, as súas mans, a sua pel, a EL).

piazzola non morreu hoxe: morreu fai vinte anos, mais eu confundo todo, i é coma se morrese hoxe, fai media hora.

os que si que morreron son dous anónimos compostelanos. mais eles non morreron de vellos, que morreron porque se mataron. é raro que saia nos xornais porque non se pode propagandar sobre a morte a un mesmo. mais hoxe non lles importou, propagandar: porque a noticia, o noticiable, non é ese suicidio en parella, senón o mal que vai o país. se se mataran por amor (coma romeo e xulieta) xa sería outro cantar, e non nos enterariamos de nada.

bembidos ao noso mundo, o mundo no que a xente xa non se mata por amor.
nin sequera nun abril de chuvias mil.

kaleidoskopica-mente

no pasado, as cousas caducaban ao día seguinte. no face, caducan moito antes: todo apodrece en segundos: hai que botar sempre leña ao lume, hai que estar sempre ahí. que rapidez. que presa. que obsesión. de shakespeare non sabemos nada e de lope sabemos tanto que non sabemos nada e iso é a metáfora teatral do día. quero que quede claro que últimamente nin sequera podo dicir que me quiten lo follao: que xa se acaba todo antes do primeiro polvo, que fico en interruptus sen sequera o coito.inda non nadei este ano: o mar está fermoso, e onte miraba para el e dábame gana, mais dábame medo. o medo é un elemento conservante coma os E-200, e os conservantes son conservadores. a veces estou triste e a veces, alegre. tamén hai xente que non me quere ou que non me entende para nada. xente que fala mal detrás de min, e hai que apandar. en realidade eu tamén falo mal do que me sae do cu, así que. das contradiccións da vida hoxe non teño nada que engadir, sinxelamente: to be: son, están: ás veces faría falta este verbo que unira tamén en galego esta dicotomía latina, para que nos déramos conta que, se callar, son o mesmo. coma o corpo, e a mente: unha palabra que os unira. mais se houbera palabras para todo, deixaríamos de crear, de ser. crear e ser tamén son o mesmo. e a vida non é mais que un kaleidoskopio.

a pique.

hai que ser parvo pra roubar na propia empresa.

pra facela ben, un debe de coller a marxe de beneficios: tentar gañar o máximo consumindo o mínimo, pra poder así facer a piscina no chalet. se pides un crédito para a túa empresa, e cos cartos que pediches, fas a piscina directamente, a cousa non funciona. algún día estoupa todo.

eu xa levo un tempo pensando que isto que todos chaman crise non é máis que un sistema de reaxuste natural do desbaraxuste no que vivimos. como aquel que dixera que a sida apareceu no mundo porque comezabamos a fodernos demasiado os uns aos outros e había que parar o tema dalgunha maneira.

e pensei: cando non haxa nada que roubar ahí arriba, cando menos todos ises que fan a política pra meter man, terán que tentar sorte noutra historia.

porén, hainos parvos. a quen se lle ocorre coller o barco cando xa está a medio a pique, e por riba, entrar a martelazos, pra que entre máis auga?

pero por favor, non nos sorprendamos hoxe, que xa sabiamos todos que os reis eran os pais, e se hoxe estamos de berrinche, é nada máis porque nolo dixeron á cara, pero hai anos que levamos falando disto polos pasillos do colexio.

con que cartos habías de pagar tantos silencios como fan falta ahí arriba? a quen pedirllos cando a tua prima (e a nosa!), xa non nos avala: cando xa nin cofidis se fía de nós.

eu non entendo nada de política. absolutamente nada. é dificil, entender.
por se fóra pouco, tampouco entendo nada de manifas, dende que un día, hai xa máis de dez anos, corrín aquela puta maratón do carallo diante dunha masa imunda de poliziotti.

a min, non me gusta correr.
gústame ir ao meu aire. e mirar o mar.

flotando na dúbida total

xa non merco o xornal. ademáis non vexo a tele. e a realidade, o real, o que existe no mundo, aparéceseme ou no facebook, ou por casualidade. cando vexo unha nova que me atrae colgada no muro do face, o primeiro é preguntarme se o que leo é de verdade ou non, se os datos serán de certeiros ou inventados por alguén, se se trata dun xornal deses quen din parvadas ou se é outro deses xornais que en reliadade non din máis que parvadas.
a diferencia entre ambos tipos de xornalismo, é de xénero. uns tentan facernos rir (comedia, farsa, etc) e os outros adícanse a facernos chorar (drama, traxedia, etc). son dúas estratexias de venda, supoño. hai que ter en conta que o obxectivo dun xornal, de calquera xornal -como empresa-, é vender.
o que pasa é que eu cando leo algo sobre o mundo teño o obxectivo de observar a realidade: non quero nin rir nin chorar, quero enterarme das cousas.
porén, abro o face. pico aquí e alá. acabo rindo ou chorando, aburrida ou entretida pero iso si, sen saber nada de nada, flotando na dúbida total.