poema achampañado

comer uvas

e brindar

e cantar que viva españa!

comer uvas

esquecer

limpar pasados

que os pasador

doen menos

ben purgados

con champaña

comer uvas

desexar

para o novo ano

menos quilos

e máis cartos

escribir un poema

en fin de ano

un poema

si

un poema case en branco

un poema achampañado

un poema para sempre

en fin de ano

non meter a mato

dimitindo o ébola

nin a mas

na uva nove

nin a podemos na oito

nin a felipe na seis

non meter a bárcenas

nin a pujol

nin a blesa

nin a fabra

non meter nada de nada

nin o fútbol fracasando

nin a urdangarín

rimando con champín

(para os pequechos

da casa)

non meter

á pantoja no cárcere

digo

no poema

non usar transparencias

nin de ley

en fin de ano

non rimar mordaza

con caza

digo

casta

digo

non

pagar

este poema

con tarxetas ilegais

nin invitar sequera

por acaso

ao pequeno Nicolás

escribir un poema

que se poida compartir

na social net

cada ano

en fin de ano

que total

ninguén se acordará

xamais

xamais

xamais

dos poemas escoitados

dos pasados

o bo

deste poema

achampañado

é poder aproveitalo

cada ano

en fin de ano

non gastar palabras

non gastar letras de máis

non gastar apenas nada

recortar en cultura

un ano máis

tamén podes ver este texto como videopoema achampañado picando aqui

(noite de poesia)

trátase de lanzar
poesía

silencio
branco e negro
poesia ao mundo
preguntome
canta xente
canta
estará
agora mesmo
en boiro
fora de boiro
no mundo
se a xente que escribe o fai así
o primeiro que sae
se non

non me copies
escoito

e somos nada máis que cativos medio grandes
(uns máis ca outros()
a xogar coas palabras

diso viñamos falando,
no coche

con marina

diso mesmo
de xogar e facer
os sábados pola mañá
ou cando sexa

deixolle o sito, a ela.
aquí.

mesmo hai que compartir o ordenador
así mesmo é
como na vida

moscas

pregúntome

onde van as moscas, cando morren

duran un día e medio

-iso din-

a elas debe de facérselle eterno

(supoño)

como a nós a vida

onde van?

desaparecen?

ninguén as enterra e eu quero saber onde están

no meu cuarto voan moitas veces 5 ou 6

parecen 40

pero deben de ser 7, ou 8

nunca vexo os seus cadáveres

non deixan lixo

nin vivas nin mortas

non lles fai falta reciclar

teñen esa sorte:

non se preocupan por meter os envases no colector amarelo

a vida non se fixo para aforrar en nada

nin sequera se fixo para reciclar

acendo a luz

ben podería subir a persiana e non gastar 5 minutos de lámpada

pero acendo a luz

empeza mal o día

nin unha mosca no chan:

outra vez conseguiron o milagre

teño que mirar en internet

como é

que fan

como fan para non preocuparse de nada

e sobre todo

para voar

as moscas non van ao alcampo

non madrugan para traballar

non van ao ximnasio

non quedan sen batería o dia D

e non fan asembleas

nin reunións

nin constitucións.

nin sequera van votar  unha vez cada catro anos

e non lles importa

aínda máis: non lles importa o partido que nos goberne a nos

(está por ver se lles dá mellor vida o pp, o psoe ou podemos

non hai estatísticas ao respecto)

que pensarán sobre a independencia de catalunya?

hai mosca que morren por sprays asasinos

outras morren debaixo da reixa do matamoscas manual

outras non sei

molestan

moléstanos case todo

a nós

moléstanos aburrirnos

e aos veciños

moléstalles que nos divirtamos:

cando te divirtes moito

sempre podes apreciar

(se te fixas)

alguén que se molesta

é un dato pouco esperanzador

pero é verdade:

so hai que fixarse:

é desas cousas nas que non reparas

ata que te fixas ben

como no das moscas

que nunca están

no chan

Patronaxe

De pequena gostaba de facer patronaxe coa miña nai. Había uns pósteres no centro das revistas que se abrían como mapas infinitos dos que saían saias e pantalóns, vestidos. Era incríbel pensar que toda aquela roupa collera dentro daquelas liñas entrecruzadas. Poñías o papel enriba, buscabas as referencias, seguías a liña, escollías a talla e ías sacando a peza. Un pracer inmenso, o de DESCRUBIR. E cando por fin tiña o debuxo completo (algo que pode facer calquera, sen excepción) ficaba orgullosa de ter feito tal cousa, contenta de ser capaz, de comprender, de ter sido quen de mirar de outra maneira, de ter conseguido ordenar os datos para sacar algo produtivo daquela beleza en bruto.

Hai algo de todo isto no mirar unha boa obra de teatro.

O principiño

Dende moi pequena soñei que o día en que morrera El Rey o principiño había de dicir:

-Morreu o conto, acabouse a peseta, deixemos atrás esta pantomima: acabouse: caput: se finí. Viva a república!

Non podía entender de ningunha maneira (dende nena, digo) que alguén da nosa quinta (entendendo quinta nun sentido amplo, dende logo) prolongara a agonía dun sistema evidentemente podre, anacrónico.

Hoxe morreume unha ilusión.

Felipe: por qué non mandaches todo a tomar polo cu ao golpe de: veña, fagámolas cousas ben, por unha vez. Tiveches a oportunidade de facer historia en positivo e construíches un elo máis. Escribes en pasado, Felipe. Andas ancorado. Ti, que puideches ser o meu heroe.

E cando miro á cativa que che acompaña e que baixa a cabeciña ante a bandeira e que vive unha vida (literalmente) de princesiña, aínda penso: quizais ela, que é muller, cando lle chegue o día, diga:

-Morreu o conto, acabouse a peseta. Deixemos atrás esta pantomima: acabouse: caput: se finí. Viva a república!

CORRER

cando estamos nerviosos o noso corpo cré que hai un león diante.
non é unha broma, é algo ancestral: cré que hai un león diante.

pónsenos a adrenalina a bailar e cagamos pola pata abaixo para alixeirar peso (para a corrida)

polo cal:

resulta estúpido aguantar os nervios no sofá sen poder durmir:
o único que pretende o teu corpo é correr

resulta estúpido fumar un pitillo tralo outro:
o único que pretende o teu corpo é correr

resulta estúpido tupirse a comer porcalladas:
o único que pretende o teu corpo é correr

resulta estúpido coller un avión tentando escapar de metafóricos leóns:
o-ÚNICO-que-pretende-o-teu-corpo-é-CORRER