conversas

síntome incomprendida
e explicácheste
non

As cidades e eu.

Kublai: Vimos de demostrar que de existir, non estaríamos aquí.
Polo: E aquí estamos.
Italo calvino. 'As cidades invisibles'

O Grande Kan hamácase paseniño. Tamén ela vai adiante e atrás nos seus pensamentos, hamacándose. Pasa unha eternidade. Logo Kublai Kan pregunta onde é que estivo nesta útima viaxe, que é o que viu.
-A min mesma.
O Kan deixa de abanearse. Ela calada, mirando nel. Pausa, silencio -outra eternidade-, ela que comeza xa a abanear nos seus pensamentos adiante e atrás.
-E entón, para que viaxas.
-Para coñecerme. O mundo é o meu espello.

escapo (d min mesma)

sei

q cando chegue

vou star agardándome (inutilmente?)

[o resto do texto foi suprimido por irrelevante]