1 de ago. de 2010

Menos

Estaba a soñar horroridades e caían mazás que me espertaban á realidade, que dispois tampouco resultou moito millor. Non había nin o sol (isto foi só pra me foder, estou segura, a guinda do pastel, porque despois, cando eu xa estaba ben fodida, despexou tranquilamente, pero quen me quitaba a min delí). Lin o xornal e contaba só as cousas que contan os xornais: e iso que busquei, algo que tampouco fago de costume. No fogar (o fogar era un fogar pequecho, colocado estratéxicamente debaixo do mazanceiro, coma se a tardiña antes xa se puidera establecer que eu pretendía pasar unha noite de merda que me fixera chorar pola mañá) caían as bágoas mentres eu escribía (escribir era xa unha novidade, porque facía demasiado que nono facía -non volver repetir palabras na mesma frase, gracias-); escribía sobre comer terra e sobre -hostias!- o merdenta que é a vida cando un a mira dende a própria cabeza até a própria cabeza -imposible.-, unha vida de 10 centímetros á redonda, unha illa arrodeada de bágoas por todas partes demasiado pequena como para sobrevivir. Collín o fogar e arranquei con destino a algún outro fogar (remataría no meu, seguramente, que non é meu pero é o único que é un chisco meu). Comín catro calamares (chipirós) mentres me enteraba da vida dos demáis que non me interesaba para nada polo que volvín á miña vida de 10cm, que continuaba a ser unha illa invivible arrodeada de etc. Instintivamente, de volta, pasei polo mar. O mar é o mar cando non é unha poza como a de arousa. O mar era en razo e a vida de 10 cm comezou a ser tan grande coma un mundo enteiro, e deixei de entender por qué as bágoas e por qué a miña vida tiña que ser unha merda etc, se había todo un océano por transitar.

Continuaba soa. Esa dor índa doía. Menos.