Conflito

O teatro é conflito. O conflito leva adiante o teatro. O conflito resultou ser de mentira: efectivamente era de mentira, porque había cousas que me parecían bonitas e que non tiñan nada que ver coa verdade e que nonostante quixen manter na miña histora só porque eran bonitas (nin sequera fermosas). O teatro é verdade, antes que conflito, así que un conflito de mentira é menos teatro que unha verdade sen conflito, supoño. Hai que buscar un novo conflito. Para ter un conflito hai que ter un obxectivo. O obxectivo ten que ser de verdade porque se non o conflito será de mentira e todo será de mentira e logo non hai teatro. Non sei se o obxectivo pode nacer do conflito ou o conflito ten que nacer do obxectivo. É a miña pregunta de hoxe. Só sei que ten que haber verdade. En todo caso, o teatro é sempre de verdade, aínda as mentiras son de verdade e por iso se notan máis, son mentiras máis mentireiras. Por isto mesmo, cando é de verdade, o teatro, a verdade é tamén máis verdadeira.

Resaca

Alex ten o pelo vermello i os ollos azuis. Alex é tan alegre que non é posible estar triste, a tres metros dela. O teatro ben, gracias. Todos contentos, as nais chorando, as nais mandando mensaxes de todo fantástico - todo fantástico. Eu sinto que falta moito todavía, que non é suficiente para nada. Eu que sei. É imposible ser coherente. É impossible comer ben. É imposible non facer mal, a ninguén. Resaca. Quero facer teatro, só podo pensar que quero facer teatro e máis teatro, que quero aprender, moito, que quero poñer o meu corpo a punto, que non sei por qué o meu cu non chega ao chan cos pes na terra. Quero chegar. O dragon festival é esta fin de semana ieu recordo istorias, istorias fermosas que podería contar aquí, pero non hoxe. Fago un buho de macramé, en bonabal. Fermoso, ben bonito, 10 euros non?, ten os ollos de tigre... Bonabal está cheo de extranxeiros. Parece que pediran nivel medio de inglés para pasar, pero non piden nada de nada: é gratis, ser feliz, alí. Non traballo, pero non me aburro para nada. Non me acordo do que é aburrirse, iso está ben. Tampouco me acordo moito do que é o Amor. Iso está mal, claro. Quero facer unha pasta con verduras, pero está todo pechado, quero facer cousas pero está todo pechado, quero que estea todo aberto pero está todo pechado: é que hoxe non se traballa. Máis para min é un día coma todos, pero con todo pechado. Está ben, é diferente. Chega Alex, cuns amigos, o seu amigo ponse a cociñar pasta: xenial! A vida pode ser tan marabillosa... xa limpo eu dispois!

vermello

leidij an llenteman, saúdan polo altofalante. dende o barco vese o teide, está ahí arriba, confundido coma unha nube máis, e se sempre hai alguén que ve de primeiro o teide dende a nave, quero ser eu; só que o teide xa se ve no porto, antes de subir, pero fágome a ilusión: entra o calafrío, de abaixo enriba: tamén eu podería vivir toda a miña vida a bordo, arrodeada de 1500 persoas de cada vez, chegan ben. o teide é moi grande, está lonxe, está preto pero está difícil de chegar; é caro, tes que pagar peaxe: ou pagas coa visa oro (tracatrá) ou pagas coa túa enerxía interna, pero hai que pagar. o carnaval é un carnaval, a raíña vai disfrazada de barbie disfrazada de raíña do carnaval, todos bailan e sorrín, todos están borrachos tamén, as comparsas chámanse murgas e non poñen a parir nin ao alcalde de rianxo nin a feijoo nin a touriño nin a quintana así que fico sen saber que pasa no mundo (no meu mundo). vai frío, chove: é unha mágoa; todos repiten e volven repetir: é a primeira vez que vai este mal tempo; mágoa, sí, porque eu non che volvo máis, mi niña. a tenda de campaña fica na maleta, o monte onde iamos vivir transfórmase nunha vila nin sequera fermosa e trocamos as botas de montaña pola visa oro (tracatrá). cada vez que sae o sol parámonos como estatuas para aproveitalo. logo un día durmimos na praia, levantámonos co sol, vuelta y vuelta gracias!, camiñamos polas rocas, que fermoso!, un alegre lugareño indícanos como chegar a unha praia de area vermella, fermosísima, espidísima natureza que hai que apoiar sempre e por suposto; ao chegar, o coche aberto, as cousas revoltas: nin sequera nos mangou os condóns que nos tiraran na cabalgata: o mellor para que non che rouben: non ter nada que roubar! logo máis sol e tamén unha caliña de rolling stones que cando as move o mar fan un ruído que é un arrecendo inda que non exista unha palabra para un son así. madrugón: aeroporto de volta; vaia sther, confudiches a data do retorno do cochecito leré: visa oro por favor! (tracatrá); avión aeroporto avión: non hai nada peor para unha viaxe que un retorno, porque retornar é volver atrás e un debería ir sempre adiante, así que ben, digo, tes que aprender algo desta viaxe; decido aprender a escoitar ao meu instinto, cando fala, cando me di: este tío vaite foder, porque se non... de que me serve?, pra que o quero?; unha e outra vez repítome a min mesma: escoitar ao instinto, escoitalo ben alto, facerlle caso, non deixarse foder de novo por xente que encende a alarma antiincendios antes de votar fume mentres eu, aparvada pola auga coma unha cativa, xogo, porque me gusta xogar, porque me gusta disfrutar, e porque non me gusta pensar que a vida é un lugar onde a xente me quere foder e eu teño que estar alerta en vez de gozar do mar, o sol, os cantos rodados e a area vermella (como a miña pel).