4.48 psicose

Ise texto pretendidamente desconexo é unha mentira: o texto veu creado dende o intelecto e eu resístome a querer ver nel a voz dunha muller fóra de si, porque está escrito dende a consciencia dunha creadora de letras, boa, moi boa, moi moi boa, consciente e dentro da forma -moi dentro da forma. Namentres, o meu corpo foise afacendo ás súas frases, ou elas foron entrando nel, vai ti saber. Cando se apagou a luz de sala daquela particular escena con 3 públicos, o texto fluía -o intelecto amordazado polo escuro. Cando as luces se acenderon, alguén preguntou que tipo de problema tiña eu con aquel texto co que o meu corpo non tiña problema algún. Os problemas eran do meu intelecto, non do meu corpo. O meu intelecto que ten que asumir que en kane -como en calquera escritor de teatro, por outra banda-, a creatividade da autora está separada -e detrás- da mente(inexistente) do personaxe. O autor crea o personaxe -de xeito consciente, claro. Atranqueime en ver poesía en primeira persoa; sen embargo Sarah atopou esa maneira de escribir para o teatro o discurso do seu personaxe. Ela que sabía tanto máis de teatro do que eu se cadra non vou saber xamais.

Moralexa: o traballo do corpo axuda á flexibilidade mental (yoshi oida).

impulso

ata rapei a cachola. é un modo de falar, quiteille o taco alto, uns 14 cm. achégase o nadal. non hai nada que facer. xa vai a ser mañá, ou pasado mañá, ou o outro, máis vai a ser, non cabe a menor dúbida. e eu con estes pelos. levo días enteiros cocendo letras, a cabeza que arde, que vota fume, que non pode máis. dádeme o que queirades, dádeme un punto de apoio ou o que carallo queirades, máis non máis letras, que teño overdose, e unha fila india todavía agardando no desván das cousas por facer. e eu con estes ollos vermellos, adoloridos, e que se lle vai facer. sther non chores máis, para o que che vai servir. levantarse de resaca: porque a resaca non é máis que unha deshidratación e eu deshidrateime onte á noite para levantarme con esta resaca, e unha menstruación de-sangrante -por se fora pouco. por se fora pouco non: por iso bagoabas onte á noite, por iste estado hormonal. a vida é soportable se o nivel de hormonas é o suficiente, máis se baixa de ahí: infección mental: as cousas (a realidade, de preferir esta expresión que dende hai uns meses relaciono con un aparello que veu de serie no meu novo piso: a arradio) son as mesmas hoxe e onte: son igual de merdentas, as cousas, só que o resto dos días, estou adrogada.

deconstruíndo a artaud

letras sachadas de o teatro e o seu dobre
os números indican a paxinación segundo a edición de pocket edhasa. a tradución… é o que hai. os textos están sacados de con-texto.


30 o teatro é […] contaxioso 104 un medio de auténtica ilusión 105 isa linguaxe espida do teatro 55 permite obter realmente ouro 81 expresar obxectivamente certas verdades secretas 84 perturbar e encantar e excitar continuamente 96 darnos todo canto poida atoparse no amor 56 é un espellismo 71 un estado anterior á linguaxe 74 que apenas nos separa do caos 93 lonxe de copiar a vida 31 unha verdadeira peza de teatro perturba

45 as ideias claras son ideias acabadas e mortas 112 é preciso ante todo que […] exista 115 o dereito de rachar co sentido usual da linguaxe 124 descubrir ainda a gramática 125 da NECESIDADE da lingaxe máis que da linguaxe 126 esa especie de palpitación emocional sen a cal a arte é gratuíta 158 un exercicio de liberdade intelectual 160 unha forza secreta que gaña ao público, como un grande amor

94 hai un risco 91 non somos libres
94 coido que val a pena aventurarse

avión-aeroporto-avión.

friaxe. stockholm que non se espera que lle roubes. primeira ópera da miña vida -boring. upssala fermosísima regalando gana de. arte=pensamento. ballet -mmmmm. arte=xogo. stockholm by bike. museo-karaoke; en clave de abba. arte/moderno -andy e miró e dalí e picasso e man ray e kamdinsky e viola e lang e klein e cartierbresson e matisse e leavergine a rezar "at the basis of boby art [...] one can discover the unsatisfied need for a love that extends itself without limit in time-the need to be loved for what one one is and for what one want to be-the need for a kinf of love that confers unlimited rights-the need for what is called primary love". stockholm by bike, again and again -like a child. arquipélago: in-men-so. grinda, a verde, a auga, e a verba förbjuden e matinar que se a import-áron será porque antes non prohibían rien de rien. ópera -again, bella, bellissima, la donna é mobile. stocoholm e roubar como traizón-como feito que provoca a perda da confianza e o roubo que deixa de importarme para importar-me esa confianza. embaixada -boring.
avión-aeroporto-avión

Menos

Estaba a soñar horroridades e caían mazás que me espertaban á realidade, que dispois tampouco resultou moito millor. Non había nin o sol (isto foi só pra me foder, estou segura, a guinda do pastel, porque despois, cando eu xa estaba ben fodida, despexou tranquilamente, pero quen me quitaba a min delí). Lin o xornal e contaba só as cousas que contan os xornais: e iso que busquei, algo que tampouco fago de costume. No fogar (o fogar era un fogar pequecho, colocado estratéxicamente debaixo do mazanceiro, coma se a tardiña antes xa se puidera establecer que eu pretendía pasar unha noite de merda que me fixera chorar pola mañá) caían as bágoas mentres eu escribía (escribir era xa unha novidade, porque facía demasiado que nono facía -non volver repetir palabras na mesma frase, gracias-); escribía sobre comer terra e sobre -hostias!- o merdenta que é a vida cando un a mira dende a própria cabeza até a própria cabeza -imposible.-, unha vida de 10 centímetros á redonda, unha illa arrodeada de bágoas por todas partes demasiado pequena como para sobrevivir. Collín o fogar e arranquei con destino a algún outro fogar (remataría no meu, seguramente, que non é meu pero é o único que é un chisco meu). Comín catro calamares (chipirós) mentres me enteraba da vida dos demáis que non me interesaba para nada polo que volvín á miña vida de 10cm, que continuaba a ser unha illa invivible arrodeada de etc. Instintivamente, de volta, pasei polo mar. O mar é o mar cando non é unha poza como a de arousa. O mar era en razo e a vida de 10 cm comezou a ser tan grande coma un mundo enteiro, e deixei de entender por qué as bágoas e por qué a miña vida tiña que ser unha merda etc, se había todo un océano por transitar.

Continuaba soa. Esa dor índa doía. Menos.

sen título

era o 11 de setembro e comia uns mexilós recheos de torres xemelgas. falabamos todos do que había que falar. a radio berraba do que tiña que berrar -e que viva a república, perdón. chegamos. do que había que falar cambiou. houbo un paréntese que eu titulei os eidos. cando voltamos non queria non quería non quería. do que había que falar (primeiro) volveu, pero doía máis. os eidos estaba todavía moi preto e parecía imposible que aquela carretera me puidera levar ao mundo no que decido vivir.

alejop

De aldea en aldea el viento lo lleva siguiendo el sendero, su patria es el mundo, como un vagabundo va el titiritero.Viene de muy lejos, cruzando los viejos caminos de piedra. Es de aquella raza que de plaza en plaza, nos canta su pena. ¡Allez hop!¡ Titiritero, allez hop! de feria en feria. Siempre risueño, canta sus sueños y sus miserias. Vacía su alforja de sueños que forja en su andar tan largo. Nos baja una estrella que borra la huella de un recuerdo amargo. Canta su romanza al son de una danza híbrida y extraña, para que el aldeano le llene la mano con lo poco que haya. Y al caer la noche en el viejo coche guardará los chismes, y tal como vino sigue su camino solitario y triste. Y quizá mañana, por esa ventana que muestra el sendero nos llegue su queja mientras que se aleja el titiritero. joan-manuel-serrat-dixit

morreu

en realidade xa morrera: entregárase de máis e ficara medio-baleiro. a lenda dicía que estaba morto ou desaparecido (nunca se sabe moi ben que dicir da metadona). iso sucedeu despois do arrebato. o arrebato deullo o ano que eu nacín, e a min, que tanto me teñen os números, sempre me gustou aquela sorte de coincidencia, coma se puidera significar algo que me beneficiara. a primeira vez que o vin aparecer pechei os ollos para que fóra de mentira, porque era millor seguir a crer o que a lenda me dixera aos 18 que ter que caír no mundo de verdade aos 25: él entregárase de todo como artista e polo tanto tiña todo o dereito a desaparecer, cando menos como artista. fixo un dos filmes máis fermosos (e non o millor porque habería que velos todos...) e se eu discutín en algún momento con alguén que o cine como linguaxe quizáis non poida chegar a transmitir o que eu considero arte: retráctome.

morreu de verdade e a min inda me gusta crer que eso me vai significar algo que me beneficia.