De pequena
gostaba de facer patronaxe coa miña nai. Había uns pósteres no centro das
revistas que se abrían como mapas infinitos dos que saían saias e pantalóns,
vestidos. Era incríbel pensar que toda aquela roupa collera dentro daquelas
liñas entrecruzadas. Poñías o papel enriba, buscabas as referencias, seguías a
liña, escollías a talla e ías sacando a peza. Un pracer inmenso, o de
DESCRUBIR. E cando por fin tiña o debuxo completo (algo que pode facer
calquera, sen excepción) ficaba orgullosa de ter feito tal cousa, contenta de
ser capaz, de comprender, de ter sido quen de mirar de outra maneira, de ter conseguido
ordenar os datos para sacar algo produtivo daquela beleza en bruto.
Hai algo de todo
isto no mirar unha boa obra de teatro.
