a rogelio lópez cuenca, que mo contou
Os tetra briks tirados nas esquinas son os restos antropolóxicos dos que viven alí. O xornal de onte non vale nada. Hai ontes que valen e outros que non valen. Os recordos que valen colócaos alguén encima da peana como pantalla daqueles que non poden valer, que HAI QUE esconder. As prazas xa non son prazas, son monumentos ao parking que hai debaixo - son os seus teitos. A metonímica do turista é xa a metonímica do cidadán. A cidade é unha, casta e pura; representada nos seus tantos e variados monumentos que re-construen unha vista icónica coherente, a través de referencias inequívocas que xogan á simplificación dunha cidade nun mapa de única lectura: a cidade son as rúas que chegan aos Lugares: igrexas, museos, monumentos, restaurantes recomendados e bares de copas. Leven de recordo un bonito su-venir (su-marchar) unificado, plastificado - ao vacío. Non olviden pasar por caixa, gracias.
Nenhum comentário:
Postar um comentário