addio

o facebook aparece vestido de caravel vermello e soa unha mesma canción piques onde piques. a atracción desa idea é inmensa. unha metáfora tan forte que non parece real, inda que o fora. eu non estiven alí. eu nom sei. eu non sei se podo crer que unha mao sacara da chisteira o caravel que etc. en todo caso, a idea e poderosa. todos queremos ser a mao que etc. pero iso é toda unha vida. non é chegar e pum. non temos a valentia nin a coraxe (chamámoslle tempo, de cotío, e outras cousas que agochan outras). non temos. non nos gusta tanto o risco como gañar. e se cae a monarquía -que non vai caír- só me vai foder unha cousa: que se vaia ela: non tela feito marchar.

nada

era a festa da primavera e eu tiña un periscopio que te cagas. polo periscopio víanse algunhas cousas que eu non quería ver. so que outras cousas estaban demasiado preto, e o periscopio non funcionaba ben de todo, víase todo distorsionado (demasiado preto, as cousas poden rozarche e jódese todo tipo de visión mínimamente obxectiva). para cando chegou a outra primavera pasara xa o verán, pasara o outono e ademáis pasara o inverno. a primavera estaba recén inaugurada e fixera unha calor que te cagas. na nova festa da primavera, polo periscopio víanse cousas que en fin, que de unha estar alí, demasiado preto, etcétera, pero estando así, lonxe, sen que ninguen te estea rozando a ti, en fin.
si. claro. non se entende nada.
diso vai, o asunto.