Dende moi pequena
soñei que o día en que morrera El Rey o principiño había de dicir:
-Morreu o conto,
acabouse a peseta, deixemos atrás esta pantomima: acabouse: caput: se finí.
Viva a república!
Non podía
entender de ningunha maneira (dende nena, digo) que alguén da nosa quinta
(entendendo quinta nun sentido amplo, dende logo) prolongara a agonía dun
sistema evidentemente podre, anacrónico.
Hoxe morreume
unha ilusión.
Felipe: por qué
non mandaches todo a tomar polo cu ao golpe de: veña, fagámolas cousas ben, por
unha vez. Tiveches a oportunidade de facer historia en positivo e construíches
un elo máis. Escribes en pasado, Felipe. Andas ancorado. Ti, que puideches ser
o meu heroe.
E cando miro á cativa
que che acompaña e que baixa a cabeciña ante a bandeira e que vive unha vida
(literalmente) de princesiña, aínda penso: quizais ela, que é muller, cando lle
chegue o día, diga:
-Morreu o conto,
acabouse a peseta. Deixemos atrás esta pantomima: acabouse: caput: se finí.
Viva a república!
