a pique.

hai que ser parvo pra roubar na propia empresa.

pra facela ben, un debe de coller a marxe de beneficios: tentar gañar o máximo consumindo o mínimo, pra poder así facer a piscina no chalet. se pides un crédito para a túa empresa, e cos cartos que pediches, fas a piscina directamente, a cousa non funciona. algún día estoupa todo.

eu xa levo un tempo pensando que isto que todos chaman crise non é máis que un sistema de reaxuste natural do desbaraxuste no que vivimos. como aquel que dixera que a sida apareceu no mundo porque comezabamos a fodernos demasiado os uns aos outros e había que parar o tema dalgunha maneira.

e pensei: cando non haxa nada que roubar ahí arriba, cando menos todos ises que fan a política pra meter man, terán que tentar sorte noutra historia.

porén, hainos parvos. a quen se lle ocorre coller o barco cando xa está a medio a pique, e por riba, entrar a martelazos, pra que entre máis auga?

pero por favor, non nos sorprendamos hoxe, que xa sabiamos todos que os reis eran os pais, e se hoxe estamos de berrinche, é nada máis porque nolo dixeron á cara, pero hai anos que levamos falando disto polos pasillos do colexio.

con que cartos habías de pagar tantos silencios como fan falta ahí arriba? a quen pedirllos cando a tua prima (e a nosa!), xa non nos avala: cando xa nin cofidis se fía de nós.

eu non entendo nada de política. absolutamente nada. é dificil, entender.
por se fóra pouco, tampouco entendo nada de manifas, dende que un día, hai xa máis de dez anos, corrín aquela puta maratón do carallo diante dunha masa imunda de poliziotti.

a min, non me gusta correr.
gústame ir ao meu aire. e mirar o mar.

flotando na dúbida total

xa non merco o xornal. ademáis non vexo a tele. e a realidade, o real, o que existe no mundo, aparéceseme ou no facebook, ou por casualidade. cando vexo unha nova que me atrae colgada no muro do face, o primeiro é preguntarme se o que leo é de verdade ou non, se os datos serán de certeiros ou inventados por alguén, se se trata dun xornal deses quen din parvadas ou se é outro deses xornais que en reliadade non din máis que parvadas.
a diferencia entre ambos tipos de xornalismo, é de xénero. uns tentan facernos rir (comedia, farsa, etc) e os outros adícanse a facernos chorar (drama, traxedia, etc). son dúas estratexias de venda, supoño. hai que ter en conta que o obxectivo dun xornal, de calquera xornal -como empresa-, é vender.
o que pasa é que eu cando leo algo sobre o mundo teño o obxectivo de observar a realidade: non quero nin rir nin chorar, quero enterarme das cousas.
porén, abro o face. pico aquí e alá. acabo rindo ou chorando, aburrida ou entretida pero iso si, sen saber nada de nada, flotando na dúbida total.