fuck you

proben a ver o seguinte vídeo no yutub (recoméndase velo ate o final, para poder sacar conclusións):

http://www.youtube.com/watch?v=yFE6qQ3ySXE

ben. a pregunta é: pode vostede velo?
a)si
b)no

se a resposta e a b) é posible que vostede estea co seu cu na alemaña, e que polo tanto o goberno alemán lle diga "fuck you, fuck you, fuck you very very much" (que che fodan, que che fodan, que che fodan very very moito).

non teño nada en contra de alemaña. que máis me gustaría a min que saber que carallo de páxinas están prohibidas na nosa terra, máis non o sei porque non teño nin puta idea e porque ademáis están prohibidas.

ben. isto merécese un minuto de silencio. amén.

oda ao talento

(recordo a miña nai dicido e volvendo repetir:
ni es como ni es cuando ni es donde, ni repetir la palabra.
para ela)

escribira un conto fermoso sobre dun anxo de rastas e mandíbula cadrada
-en realidade o conto ía sonbre min, coma de costume.
podería ser un dos meus mellores contos.
regaleillo polo meu precumpreanos.
respondeu cunha mensaxe, dicía:
segue escribindo, sther: tes talento.
eu sigo escribindo
-tampouco sei non escribir.

teño que escribir esta oda ao talento.
é un imperativo.
escribir por que che da a gana e escribir porque cho mandan non é o mesmo.
teño que decidir se o talento me serve só para cando escribo o que me sae do cu
ou se tamén podo turrar del cando se me obriga:

efectivamente turro del sempre:
non sei como deixalo atrás.

o talento non é unha inspiración
o talento non é unha facilidade
pode que o talento sexa unha necesidade
o talento pode ser unha dedicación
non se pode nacer, co talento
o talento pode ser só unha trampa
o talento non sempre é
o talento hai que mimalo (tamén hai que alimentalo)
o talento é unha felicidade
o talento é un ingrediente (fan falta outros ingredientes, fai falta lume, fai falta unha man a remexer a pota, fai falta alguén que coma o caldo)
o talento non fai falta
de feito o talento pode sobrar, tamén
non sei o que é o talento
o talento é un órgano do corpo
non estudei nunca xamáis onde se atopa, o talento
o talento tamén é unha concentración
o talento é un amor
o talento é un mar
o talento é unha ola
o talento é unha enerxía
o talento é unha dirección
o talento son uns zapatos de tacón
o talento é un xeito de camiñar
o talento son uns ollos ben abertos
o talento é unha esponxa

si. o talento é unha esponxa

revolucións

miña nai mercou unha lavadora nova que vai a 1000 revolucións por segundo. estreneina. amaneceu á mesma hora -no por más revolución amanece más temprano. por isto, resulta insoportable que en canto á tele lle da por dicir que se vai facer de día unha hora antes, vaia o sol e se levante por adiantado.

todo isto para deixar claro cun exemplo estúpido como a televisión é creadora de realidade máis que narradora -a posteriori.

máis teño que dicir: o sol sae sempre cando lle peta porque ademáis: non ve a televisión. somos nós os que inventamos o reló, os que cambiamos o reló, os que adoramos pensar que o que sale na tele é verdade ata o punto de cambiar o reló e conclusionar que o sol saíu máis cedo.

matemáticamente

os nosos adolescentes comezan a fumar porros aos 14.5 anos, dí a estatística. isto implica que por cada vez que alguén fuma o seu primeiro porro despois dos 30, hay un anxiño no ceo fumando por primeira vez, moito antes saber que cando chegue á terra, estará prohibido.

estes mesmo número, por unha propiedade matemática recentemente estudiada por estudiosos moi estudiosos, pódese usar para outras estatísticas igualmente proveitosas.

por exemplo: os nosos adolescentes comezan traballar aos 14.5 anos, dí a estatística. isto implica que por cada vez que alguén comeza a traballar despois dos 30, hay un anxiño no ceo limpando os mexados de deus, moito antes saber que cando chegue á terra, terá que limpar os dos seus iguais.

a estatística continúa afirmando que o 2,7% dos adolescentes que proban os porros, corre o risco de engancharse. por outra propiedade matemática recentemente estudiada por eses mesmos estudiosos e inversamente proporcional á anterior, o 2,7% dos que comezan a traballar, corren o risco de non se enganchar.

a matemática, como se demostra, é unha ciencia inapelable.

pas ce zebra

un de cada tres mortos nas estradas de barcelona van a pe (dino os pas de zebra). dino non pra que non morras (ao cabo, morrer é un negocio, da postos de traballo) senón porque camiñando máis despacio podes disfrutar dos escaparates e se cadra, mercar (ao cabo, morrer has morrer antes ou despois así que mellor canto máis merques antes de facelo). a cousa é: como carallo ían os outros 2? borrachos? seguramente, máis iso tanto ten, porque beber é un negocio, un tan grande que lle da cartos a todos os bares de barcelona e á metade dos pakis que traballan para unha mafia de cervexa de lata recén sacada de non se sabe moi ben que refrixerador. ademáis dálle cartos á policía que de cando en cando fai o paseíño polo botellón e como non pode beber porque está de servicio decide foder (ai!) a uns cantos pedindo carnés d'identidat (pero non aos pakis -que seguramente nin o teñen- entre outras cousas porque os pakis e os polis son coma a auga e o aceite, non se dan xuntado nunca na mesma praza) senón á xente que bebe unha latiña de cervexa así, na rúa, mirando a lúa -porque estrelas non che hai, corazón, nas cidades smogizadas-, cousa que é tan perigosa que fai falla atracar a grillera e poñerse serios -que ben o fan, que ben o fan...

para o meu gusto, e porque estou en barcelona para disfrutar das súas expresións artísticas, sería moito máis interesante se en cada pas de zebra algún artista espremera os seus miolos pra deixar a súa pequena pegada nun lugar onde un público que non sabe que o é se para continuamente cada vez que está prohibido camiñar sen saber de certo onde hai que mirar.

mentres tanto, eu bailo.

preto (i)

preto hai un bunker da 2a guerra mundial. c'ontanme esta historia> un dia ao ano a xente fai festa, al'i /non sei celebrando o qu'e, tanto ten. pos'ueme a curiosidade, digo> por que non me levades? atracamos, caminhamos no medio da selva, p'icame todo, hai m'ais xente, eles chegaron por un caminho sen espinhas> pagaron os seus cartos, non pagaron coa sua dor /para min esta ben , tam'en, pagar coa minha dor. os bunker son cadrados de cemento e herba no medio da selva. a selva 'e tan selva que a cinco metros deles non podes xa saber que hab'ia un bunker, al'i. se cadra nin sequera existen, son so alucinaci'ons da selva, alucinaci'ons do pasado que aparecen cando te achegas tanto 'a dor que non queda m'ais remedio que velos, al'o, inmenso e cadrados. a xente caminha curiosa cos meninhos e van todos cunha lanterna tan grande que por coll'ons llas tiveron que emprestar co ticket, e miran un e outro bunker e van por dentro e logo subense no 'ultimo que ten unha estrutura de madeira para ver o que v'ian os cabr'ons, unhas boas vistas das lagoas ou que sei o qu'e. a min o circo non me divirte. s'intome mal porque ca'in na trampa da curiosidade facendo fotos por se f'ora pouco fermosas /coma se se puidera glorificar ese esperpento, coma se as fotos serviran para algo m'ais que para chegar a terra con algo que contar. sufro que a pesares de todo, a pesares de que quero que desaparezan de verdade e non detr'as da selva, non podo non entender aos que van coa lanterna cando eu por un instante me colo detr'as deles para ver... coa s'ua luz.

Volver

Dixo que noutra vida fora un monxe tibetano ou algo polo estilo porque cando colleu un deses morteros para facer sons impresionantes, xa o sabía tocar; eu dixen que para min que esta era a miña primeira vida porque todo me parece novo, miro todo coma unha cativa e son curiosa cunha curiosidade infantil sobre case todas as cousas -por isto, me parece, me atraeu algún día o de ser xornalista, porque pensaba que che pagaban por ser curiosa (sen embargo).
Mais acabo de descubir que noutra vida eu fun estatua. Isto encaixa perfectamente coa miña condición infantilista, posto que unha estatua non sabe case nada da vida -so pode saber o que lle está de fronte, e de feito sentirá curiosidade por saber que pasa máis aló do seu ollar (ademais leva unha chea de anos ser estatua, e cando por fin me fixen anacos, os gardians dehí erriba dixeron: vale, vale, non pasou todavía polos pasos intermedios, pero pobriña: é que leva miles de anos na vida!). Agora miro todo coma unha cativa, porque é a miña primeira experiencia vital, na vida. E cando vía a esa xente queda na rúa, a facer a estatua, sempre os miraba e sentía cousas, e turraba de min un algo dentro que me dicía: isto telo que -volver- facer, tí, algún día.
Por todo isto, onte, cando me puxen na Praza de Cervantes tesa coma un pau, sentín vivir algo que xa vivira, algo que sabía facer sen saber por qué: porque eu fun estatua, noutra vida.

Serruchos

Teño bici de casualidades:
a) porque ma regalou meu irmán -a súa, vella-, e
b) porque tropecei de fronte co yonqui me ma acababa de mangar: viña cunha bici e un serrucho -que raro, pensei!. A bici era a miña, pedinlla cordialmente: mira que che digo, esa bici... é miña; recupereina cordialmente: perdoa, tía, perdoa... -ningún problema de posesivos, todo claro.
(Dedicáronme este linke do youtube -sen desperdicio-: http://www.youtube.com/watch?v=9kJAqM7KL2s; gracias Sergio!)

O venres partín a cara, pola noite. Bebera, chovía.

Estas dúas historias empatan de casualidades:
a) porque todo o mundo pensa que caín da bici -ves? xa o dicía eu!-; explico que non, pero non me cren, e aínda os que me cren, continúan a pensar que en todo caso non debera andar na bici -porque son vella, son grande, non sei andar en bici e non tería que facer o parvo sen casco nin nada-, e
b) porque agora na miña boca teño un serrucho -e, coma o yonki do outro día, ando en bici cun serrucho.

Para ser coherentes, e visto o hostión que me metín, tería que terlle collido medo a camiñar, e comezar a ir a todas partes en bici, ata para mexar -porque eu nunca me caín, da bicicleta, polo que estatísticametne é o medio máis seguro que coñezo.
Sen embarto, hoxe, cando collín a bici, pensei: ai deus, se me fixen esta desfeita camiñando: imaxina se tivera caído da bici!

Mais collina, fíxenme a dura, baixei feliz a Avenida de Castelao, coma unha meniña, co vento de fronte e unha choiva miudiña, feliz, pensando: non che teño medo, mundo, non che teño medo -bueno un pouquiño, só un pouquiño, só un poquuirrichiño...-, feliz... -só un poquiño...-, feliz...

Beleza

"Un libro é unha cousa entre as cousas, un volume perdido entre os vulumes que poblan o indiferente universo , ata que da co seu lector, co home destinado aos seus símbolos. Ocorre entón a emoción singular chamada beleza, ese misterio fermoso que non desifran nin a psicoloxía nin a retórica; A rosa é sen porqué, di Angelus Silesius; séculos despois, Whistler declara A arte sucede. Oxalá sexas o lector que estas páxinas agardan".

Díxoo Borges, e pódese aplicar a todo: a unha ensalada con tomate. As cousas agardan. As cousas queren ser disfrutadas. Cando menos entendidas. Iso non ten que ver cos desexos dos seus creadores. Por exemplo unha lavadora quere ser comprendida, tamén se a fixeron tan atravesada que un prefire espremer coas própias mans. Hai unha páxina en internet que podedes visitar se tendes problemas de comprensión: sumanual.com. Segundo pos algo, aparécenche as instruccións. Eu puxen o título do libro do que saquei a cita de Borges, mais inda non deberon de subir as instrucións. Para ler este libro, o máis importante é saber o que é a hermenéutica, unha palabra que ten unha media presencial alta. A hermenéutica é precisamente a arte de interpretar textos e especialmente a de interpretar os textos sagrados (segundo a real academia española, que é un cemiterio de palabras monárquico, como deus manda). Pero inda sabendo o que é a hermenéutica eu necesitaría, digamos, un estudo hermenéutico sobre o libro que me explicara cada párrafo. Comeza así: "Sen dúbida, a defensa explícita do símbolo e a súa plétora semántica fronte ao sígno e o seu significado literal, hermenéuticamente morto, do que o primeiro se mostra unha categoría subsidiaria, permite desbrozar a unidade persistente dunha tradición occidental respecto do pensamento sígnico, cuxa transdisciplinariedade recomenda a pertinencia do estudo -aínda somero- do dinamismo dos fenómenos de significación". E a pregunta é: "Sen dúbida?" Apampo. Claramente non son a lectora que as páxinas agardaban. Penso na cantidade de veces que me dixeron que o que eu escribo non se entende, e imaxino caras apampando e os meus textos, tristes.
Borges, que razón tes. Que fermosa esa beleza.

terceira illa do ano

hai unha chea de prohibicións. por exemplo un non pode prender lume, e non se poden coller cunchas nas praias porque se lles quita de comer ás herbas das dunas -un fica sen entender por que comen cunchas fermosas, as herbas das dunas, mais como saber? tamén hai un camiño que está prohibido: no mapa hai un asterisco ben grande que logo pon escrito: camiño prohibido, ou algo así -sen embargo ao chegar alí non está roto nin nada. tamén a auga está prohibida de beber, porque non ten as conseguintes licencias sanitarias ou o que seña. mercar unha casa está probibido -de feito, mercar case calquera cousa é imposible. mais aló: ter unha casa, está prohibido.

por suposto, hai unha chea de liberdades, entre elas a de ser feliz e unha que me gusta moito que é a liberdade de vivir baixo o dominio da natureza, o ritmo solar, o atardecer cada atardecer, a lúa medrando entre o carro e casiopea e todos os demais, a liberdade de ir á praia cando fai sol e de ficar na tenda dos veciños mentres chove. a liberdade de mudar o teu fogar porque o puxeches coa santa iconsciencia enriba dun laguiño que se fai coa treboada (ups!).

pd: penso que o camiño está prohibido porque os corvos mariños están coidando aos seus bebés corviños, e hai que deixalos en paz. iso está ben. tamén pode ser que o teñan prohibido para que os toristas non vexan tanta merda, porque aquela costa está chea de chapapote por todas partes, un liquen marino abundante nas costas galegas dende o ano 2002, xusto un ano dispois de que lles concederan aos isleños a concesión das "súas" terras por 99 anos (ata o ano 2100 poden estar tanquilos!). pola noite ceamos con veliñas pero non salta a alarma antiincendios nin nada. a auga está boísima (?). de mercar esquéceste logo, total para qué, total para qué. por suposto ninguén che pasa o detector anti-cunchas para entrar no barco.

pd2: outro día prometo falar da ayahuasca que é unha droga que coñecín dun rapaz que nos cantou a primeira noite cancións brasileiras do ritual da ayahuasca mentres eu facía un símil entre coñecerse a si mesmo a través de sustancias psicoactivas e coñecerse a si mesmo a través do teatro. unha droga que nin está prohibida, nin deixa de estalo (a ayahuasca, digo).

welcome to the o.n.s.
price: 12euro (ida e volta)
zona de acampada: gratuíta (7 días en semana santa. en verán só 5 días, que somos moitos e a herba é pouca)

Conflito

O teatro é conflito. O conflito leva adiante o teatro. O conflito resultou ser de mentira: efectivamente era de mentira, porque había cousas que me parecían bonitas e que non tiñan nada que ver coa verdade e que nonostante quixen manter na miña histora só porque eran bonitas (nin sequera fermosas). O teatro é verdade, antes que conflito, así que un conflito de mentira é menos teatro que unha verdade sen conflito, supoño. Hai que buscar un novo conflito. Para ter un conflito hai que ter un obxectivo. O obxectivo ten que ser de verdade porque se non o conflito será de mentira e todo será de mentira e logo non hai teatro. Non sei se o obxectivo pode nacer do conflito ou o conflito ten que nacer do obxectivo. É a miña pregunta de hoxe. Só sei que ten que haber verdade. En todo caso, o teatro é sempre de verdade, aínda as mentiras son de verdade e por iso se notan máis, son mentiras máis mentireiras. Por isto mesmo, cando é de verdade, o teatro, a verdade é tamén máis verdadeira.

Resaca

Alex ten o pelo vermello i os ollos azuis. Alex é tan alegre que non é posible estar triste, a tres metros dela. O teatro ben, gracias. Todos contentos, as nais chorando, as nais mandando mensaxes de todo fantástico - todo fantástico. Eu sinto que falta moito todavía, que non é suficiente para nada. Eu que sei. É imposible ser coherente. É impossible comer ben. É imposible non facer mal, a ninguén. Resaca. Quero facer teatro, só podo pensar que quero facer teatro e máis teatro, que quero aprender, moito, que quero poñer o meu corpo a punto, que non sei por qué o meu cu non chega ao chan cos pes na terra. Quero chegar. O dragon festival é esta fin de semana ieu recordo istorias, istorias fermosas que podería contar aquí, pero non hoxe. Fago un buho de macramé, en bonabal. Fermoso, ben bonito, 10 euros non?, ten os ollos de tigre... Bonabal está cheo de extranxeiros. Parece que pediran nivel medio de inglés para pasar, pero non piden nada de nada: é gratis, ser feliz, alí. Non traballo, pero non me aburro para nada. Non me acordo do que é aburrirse, iso está ben. Tampouco me acordo moito do que é o Amor. Iso está mal, claro. Quero facer unha pasta con verduras, pero está todo pechado, quero facer cousas pero está todo pechado, quero que estea todo aberto pero está todo pechado: é que hoxe non se traballa. Máis para min é un día coma todos, pero con todo pechado. Está ben, é diferente. Chega Alex, cuns amigos, o seu amigo ponse a cociñar pasta: xenial! A vida pode ser tan marabillosa... xa limpo eu dispois!

vermello

leidij an llenteman, saúdan polo altofalante. dende o barco vese o teide, está ahí arriba, confundido coma unha nube máis, e se sempre hai alguén que ve de primeiro o teide dende a nave, quero ser eu; só que o teide xa se ve no porto, antes de subir, pero fágome a ilusión: entra o calafrío, de abaixo enriba: tamén eu podería vivir toda a miña vida a bordo, arrodeada de 1500 persoas de cada vez, chegan ben. o teide é moi grande, está lonxe, está preto pero está difícil de chegar; é caro, tes que pagar peaxe: ou pagas coa visa oro (tracatrá) ou pagas coa túa enerxía interna, pero hai que pagar. o carnaval é un carnaval, a raíña vai disfrazada de barbie disfrazada de raíña do carnaval, todos bailan e sorrín, todos están borrachos tamén, as comparsas chámanse murgas e non poñen a parir nin ao alcalde de rianxo nin a feijoo nin a touriño nin a quintana así que fico sen saber que pasa no mundo (no meu mundo). vai frío, chove: é unha mágoa; todos repiten e volven repetir: é a primeira vez que vai este mal tempo; mágoa, sí, porque eu non che volvo máis, mi niña. a tenda de campaña fica na maleta, o monte onde iamos vivir transfórmase nunha vila nin sequera fermosa e trocamos as botas de montaña pola visa oro (tracatrá). cada vez que sae o sol parámonos como estatuas para aproveitalo. logo un día durmimos na praia, levantámonos co sol, vuelta y vuelta gracias!, camiñamos polas rocas, que fermoso!, un alegre lugareño indícanos como chegar a unha praia de area vermella, fermosísima, espidísima natureza que hai que apoiar sempre e por suposto; ao chegar, o coche aberto, as cousas revoltas: nin sequera nos mangou os condóns que nos tiraran na cabalgata: o mellor para que non che rouben: non ter nada que roubar! logo máis sol e tamén unha caliña de rolling stones que cando as move o mar fan un ruído que é un arrecendo inda que non exista unha palabra para un son así. madrugón: aeroporto de volta; vaia sther, confudiches a data do retorno do cochecito leré: visa oro por favor! (tracatrá); avión aeroporto avión: non hai nada peor para unha viaxe que un retorno, porque retornar é volver atrás e un debería ir sempre adiante, así que ben, digo, tes que aprender algo desta viaxe; decido aprender a escoitar ao meu instinto, cando fala, cando me di: este tío vaite foder, porque se non... de que me serve?, pra que o quero?; unha e outra vez repítome a min mesma: escoitar ao instinto, escoitalo ben alto, facerlle caso, non deixarse foder de novo por xente que encende a alarma antiincendios antes de votar fume mentres eu, aparvada pola auga coma unha cativa, xogo, porque me gusta xogar, porque me gusta disfrutar, e porque non me gusta pensar que a vida é un lugar onde a xente me quere foder e eu teño que estar alerta en vez de gozar do mar, o sol, os cantos rodados e a area vermella (como a miña pel).

Eterno retorno

Fin de semana na neve.
A neve é un lugar -lugar abstracto non localizado en ningures- onde un volve, como por arte de maxia, á infancia. Onde hai que volver aprender a camiñar, onde caes nada mais poñerte en pé, e tes que descubrir como poñerte de novo en pé. Esto sucede tantas veces, na vida: que un ten que aprender de novo a caer e a poñerse en pé. O bo é que na neve, caer non doe, ou non doe tanto. Doe coma cando es cativo, un chisquiño, o xusto para protestar, para chorar de mentirijilla.
Chove. Chove coma cando eramos nenos. Vaise a luz, retorno ás candelas e todo iso. Á noite de verdá. Retorno ás molladuras cen por cen galegas, ás molladuras cen por cen e todos os días, aos mocos colgando. Coma cando íamos ao instituto e os pais nos querían levar en coche e nós dicíamos que no, porque ir en coche era de nenos bos, e nos queríamos ser sempre nenos malos; e porque así podíamos protestar, arrabear, mollarnos; e cando por casualidade chovía tanto que estaban alí agardando na porta, e nos metíamos cinco detrás e dous adiante coas mochilas e os plumíferos empapados que non podíamos respirar, era coma un milagre.
Daquela, as cousas eran doutro xeito. Un non tiña que ter nada para vivir. Non tiña que ter sequera soños. Todavía che quedaban tantas cousas por facer que eso era a vida, as cousas que che quedaban por facer. E ti pensabas ainda en facelo todo, porque non pensabas en facer nada de nada, agardando -como agora, pero dun xeito inconsciente- que as cousas se arranxaran grazas ao Tempo, que no seu transcurso fóra dándocho todo sen llo pedir: aprenderas a comer, a camiñar, a falar, a bicar, sen pensalo sequera, así que o resto tiña que vir tamén dese xeito. Caendo e volvéndote levantar, e case sen dor.
Agora parece que todo doe máis, que todo é traxedia, coma se non soubéramos tirar da comedia, porque a comedia, dío todo o mundo, é máis difícil de facer. É un prato exquisito pero haille que andar con tento porque non sae sempre ben. E non hai nada máis patético que unha comedia que no canto de provocar a gargallada provoca a indiferencia. Porque a indiferencia é o que nos come por dentro.
A neve é un lugar onde non colle o aburrimento, ou onde te aburres só por protestar: para xogar. Onde podes pasar as horas caendo e volvéndote levantar, e que máis da. Onde pasas o tempo subindo para volver baixar. E que máis dá.

Good Luck Mr. Grasimsky!

A Pablo F -el Bacilo-, por contarme esta historia e tantas outras.

O fillo dos veciños xoga coa pelota. A pelota cae na horta. O marido dí: honey, por que esta noite non facemos sexo oral. A muller colle a pelota, mira para ela, branca, coma un satélite, lánzaa pola verxa arriba e dille: fareiche unha mamada cando o fillo dos veciños poña un pé na lúa.
Corre o ano 69 (!). O meniño, crecidiño, declara á televisión: é un pequeno paso para o home pero un gran paso para a humanidade; good luck mr. grasimsky! (!).
Por fin puiden entender algo que sempre me chocou: por qué este interese tolo pola astronomía, algo que ten un custo elevado e uns resultados reducidos: Neil quería liberar á humanidade do xugo fríxido que a asolaba: quería que lla chuparan (hai outras explicacións máis ortodoxas, pero a ortodoxia nunca foi o meu forte).
Hoxe estou a traballar nun congreso. Un congreso é un lugar onde se practica o sexo oral... en grupo. É unha orxía. Non sei se por sorte ou por desgraza o rol que me tocou é sinxelamente o de estar -por si acaso. Digamos que se se rompe o condón, son a que vai a pola píldora do día despois. Un congreso é tamén un sitio cuns custos elevados e uns resultados reducidos. Sen embargo, seguen a facerse máis e máis.
Á humanidade gústalle o sexo oral.
Gracias Neil.

Sugar Blues

Cando era pequena, a René, para conseguir algunhas cousas importantes (o lego, a bici, a asitencia á festa do instituto) o seu pai retábaa a estar 1 ano sen comer doces -nada de azucre-. Así que sobreviveu tres anos de infancia sen azúcre. O pai era feliz, porque a rapaza non jodía o seu corpo, e ela era feliz porque sabía como conseguir as cousas que quería: era ela a que lle dicía: papá, quero unha bici, porqué non me retas a estar outro aniño sen azucre? Dí que, ademáis, aprendeu honestidade: podía ter comido doces fóra da vista de seu pai, pero... arriscar?... e se se entera, por calquera motivo, e se me joden os 4 meses que levo acumulados?... mellor ser honesto...
Pero, que ten o azúcre de tan malo? Por que serve como moeda de cambio?
Con poñer as palabras "azúcar + refinado" no google é suficiente. O azucre pasa de ser unha droga a un veleno nas dúas entradas principais. Nin sequera a wikipedia -terceira e cuarta entradas- o deixan ben de todo!
Nun dos extensos artículos fálase do sugar blues, que sería a sensación depresiva -o mono- motivada ao deixar o azúcre, e que será o que eu teña que padecer mentres siga a ter na cabeza a imaxe de como se refina o azúcre -sacarosa- e como queda hóspede no noso corpo. (Polo menos, dicir que tes sugar blues é fermoso, como expresión -moito máis fermoso que ter o mono. Sugar blues é algo como tristura doce, pero en inglés -que sempre mola máis-, e ademáis tristura non imprime musicalidade -inda que tristura é unha palabra que me gusta moito, como fermosura, tamén).
Os pitillos de chocolate -con leite, os outros tamén, pero non ven ao caso- están prohibidos. Deberíanos vender, pero en farmacias, porque acumulan 2 drogas perigosas: o azúcre e a cafeína. En todo caso é raro que sigan a venderse por todas partes os ovos kinder. Por exemplo.

A tortilla

Pelaba as patacas. No salón, a berros, Obama pasaba de ser o salvador do mundo a ser un produto de merchandising. Para min, no meu silencio de aceite a punto de quentar, Obama é unha cortina de fume como a que sae da tixola: coma a pisada do home na lúa: escóndense quen sabe que cousas detrás dunha nova que mediáticamente fai vibrar a todo o mundo -non é unha expresión, é todo o mundo. No salón continúan a berros nos que Obama pasa de ser o salvador do mundo a ser un produto de merchandising. No meu silencio de patacas de cara ao aceite, decátome que tanto ten, de que total estamos todos equivocados, porque o mundo non se pode entender, non se pode saber -e menos a través dos medios de comunicación.
Antonte descubrin a miña primeira mentira, aquí. Aurora Intuxausti non é quen escribe eses artículos no país. Cada día escribe un; hoxe, por exemplo, Rocío García. Fiquei decepcionada, por ter mentido, e porque o traballo ao que aspiro, deixou de existir. Por se fora pouco, as trenciñas de macramé, na India, non se chaman Lulú; chámanse Lulú e hebreo, pero como a India sufre unha pequena invasión israelita, pois ás cousas de turistas xa lle chaman na lingua dos turistas -isto díxomo Belén, a que estivo na India, e que agora ven de Israel, precisamente, e ten tamén unha opinión sobre Obama e Israel que non recordo (as patacas estábanse queimando) pero que non é boa.
E se eu non son quen de contar cousas de verdá... como o van facer os que xa de por si queren mentir?

A tortilla quedou crúa, como a vida. Desfacíase no tenedor, había que collela con coidado, como a vida. Estaba boa, coma a vida, máis non se sabe nunca se che vai sentar ben ou mal, se vas comer de máis e vas empachar. De vida.

Pasaxeiros ao tren

Cando era cativa quería tocar o piano. Ía tocar na banda de música, e meus pais dicían: mais na banda non hai piano, porque teñen que camiñar. A min tanto me ten, dicía eu, a min o que me gusta é o piano. E quedamos en que levaría o piano cunha corda e unhas rodas. Logo tiven uns problemiñas persoais coa lección número 24 do libro de solfexo. Nunca me quixo. Esa lección orgullosa e avariciosa non se deixaba facer. Deixeino; foi unha mágoa. Agora, se soubera tocar o piano, podería tocar a Satie -polo menos as gymnopedies... para tocar os anacos en forma de pera, xa fan falla 4 mans, e eu nunca tiven 4 mans nin sabería como conseguilas.
A Banda Municipal de Rianxo, polo visto, non me votou de menos. Agora tocan coma os anxos. Precisamente un deses anxos, deseña cancións -sei que é un anxo porque semella un meniño e sen embargo escribe cousas grandes; escribe, por exemplo, como entra a xente no tren. Nunha esquina do escenario tiñan ate un piano -cunha corda e unhas rodas(!!). Estábanme poñendo a proba, e non puiden dicir que non. Lanceime, de cabeza. Toquei con eles, e sentíame viva. Aplaudía ao ritmo da canción e o director ía dicindo cando tiñamos que parar e cando tiñamos que comezar. Iamos tocando piano, allegro, forte, fortíssimo, que sei eu. Foi realmente emocionante.
Xa fai tempo que teño unha curiosidade excepcional sobre algo que ninguén me sabe explicar: que se sinte ao facer A MÚSICA. Porque hai cousas que ou se sinten, ou non se sinten, pero non se poden contar. Con letras.

O experimento

Están a facer un experimento sociolóxico.
Se cadra é cousa do instituto nacional de estatística. Pero eu penso que todo isto ven organizado por un ente maior. Un ente superior, poñamos por caso un deus que dende arriba nos ve a todos nun plasma que te cagas.
O esperimento chámase "operación aguante" e tratase de ver ata onde aguanta a sociedade nun entorno patético.
As premisas son:
-a modo de quencemento: ver na tele algun resumo de cousas que pasaron durante o ano no mundo.
-experimento propiamente dito: ir á perruquería para que che poñan peor que de costume, encherse de comida para que non che sirva o vestido que mercaches por 200 euros, saír de tirantes en inverno, poñer uns tacóns de la hostia para que che doan os pés, quitar as cadeiras dos bares para que non te poidas sentar e che doan máis os pes, obrigarche a bailar, porque non hai sillas, e porque ademais tes que lucir o modelo de 200e, obrigarche a bailar... un cd continuadamente e en todos os sitios que pon por fóra: peores músicas de mi vida -incluye que viva españa!-, beber -durante todas as fases: para esquecer: a guerra, a pobreza, as masacres, o peiteado, o vestido apretando a cadeira, a dor de pés, a música que escoitas.
Todos os anos, cando o ano vai vello e decrépito, cando se sumaron os suficientes altercados como para facer un resumo na televisión, chega "o experimento", e faise reconto de cantos volven asistir a tal patético evento sabendo por anticipado o que sucederá. É importante coñecer ano a ano a calidade da xente, e se hai que modificar un xen ou algo, porque non se pode sostér unha sociedade sen aguante.
Tranquilos, vai todo ben.
A xente aguanta moito. Quedou demostrado.