Cando era cativa quería tocar o piano. Ía tocar na banda de música, e meus pais dicían: mais na banda non hai piano, porque teñen que camiñar. A min tanto me ten, dicía eu, a min o que me gusta é o piano. E quedamos en que levaría o piano cunha corda e unhas rodas. Logo tiven uns problemiñas persoais coa lección número 24 do libro de solfexo. Nunca me quixo. Esa lección orgullosa e avariciosa non se deixaba facer. Deixeino; foi unha mágoa. Agora, se soubera tocar o piano, podería tocar a Satie -polo menos as gymnopedies... para tocar os anacos en forma de pera, xa fan falla 4 mans, e eu nunca tiven 4 mans nin sabería como conseguilas.
A Banda Municipal de Rianxo, polo visto, non me votou de menos. Agora tocan coma os anxos. Precisamente un deses anxos, deseña cancións -sei que é un anxo porque semella un meniño e sen embargo escribe cousas grandes; escribe, por exemplo, como entra a xente no tren. Nunha esquina do escenario tiñan ate un piano -cunha corda e unhas rodas(!!). Estábanme poñendo a proba, e non puiden dicir que non. Lanceime, de cabeza. Toquei con eles, e sentíame viva. Aplaudía ao ritmo da canción e o director ía dicindo cando tiñamos que parar e cando tiñamos que comezar. Iamos tocando piano, allegro, forte, fortíssimo, que sei eu. Foi realmente emocionante.
Xa fai tempo que teño unha curiosidade excepcional sobre algo que ninguén me sabe explicar: que se sinte ao facer A MÚSICA. Porque hai cousas que ou se sinten, ou non se sinten, pero non se poden contar. Con letras.
Nenhum comentário:
Postar um comentário