hai unhas vacas transxénicas monstruosas, dí internet. tamén hai hamburguesas feitas con célula madre pero feitas sen cariño, sen amamantar, cunha madre que non é madre nin hostias. ademais invntaron un invento pra imprimir a comida: ollo: non se che remate o cartucho amarelo, se non as bananas saen en branco e negro (que arroz á cubana máis cativo). ás veces penso que o único que lles queda as verduras son precisamente as colores: posúen esa fermosura tan case de mentira que se confunden con esas que se mercaban para decorar e que agora están prohibidas porque disque as comen os cativos: como non as han comer se son exactamente iguais e todo sabe a porespán. o que chamamos porespán é en realidade prolipopileno, unha palabra que aprendín a pronunciar a toda hostia por culpa do meu último espectáculo teatral: poesía de supermercado, un chou que fala sobre comida de maneira poética: á maneira poética do IKEA: unha poética de liña recta, sobria, contemporánea, de versos que se mesturan os uns cos outros e parece que todo queda ben xunto, e ala! xa tes unha saliña apañada. a poética que pode haber, por exemplo, nun blister de xamón (serrano) en lonchas: cando abres -'flaaaaaas'- e cheira que nin diola porque lle botaron nada máis e nada menos que aroma de xamón (serrano): unha esencia pouco natural que aínda non venden el la caja de pandora pero que de seguro tería un grande éxito in the summer, in the night (sempre que non pretendas ligar cun/ha vegan@, claro).
en fin, que fame.
Nenhum comentário:
Postar um comentário