o susto.

a portada de el jueves anuncia que nin a mai de wert o quere; dille, a nai: "non berres!, alguem pode oír cando me dis: mamá". tamén rula por aí a brincadiera esa na que un cativo (pero daría igual se fose unha cativa), di que o seu pai (pero daría igual se fose a sua nai) é streaper; a/o profe cólleo no recreo para recriminalo/a por dicir algo así diante dos outros cativiños, pero o neno asalta: non é verdade, é banqueiro, pero é que me da vergoña. sí, dámonos vergoña.  miramos para outro lado, cantamos la la la tapando as orelliñas. manifestamos opinións pisando beirarúas construídas por empresas corruptas pero que carallo imos facer? ser coherente non se pode, iso xa o aprendín de máis pequena. que todos temos verme dentro (que todos temos veleno dentro) aprendino un pouco máis maior. iso e que o mundo (feito á imaxe e semellanza de quen o fai) non é mais que un espello que nos reflicte e vaia susto, mirarse.