humana

documental en 'la 2'. branco e negro.

falan dunha crise non sei se porque estamos en crise.

a crise non é unha oportunidade coma no teatro do oprimido. a crise é unha merda.
vese xente que concursa en concursos de baile, a ver quen aguanta máis, bailando.
os que pagan van alí por ver como os mortos de fame morren tamén de cansanzo, e rin a escachar.
os pobres van por ver se deixan de ser pobres e a vindeira semana poden estar a rir a escachar do outro lado.
en todo caso van caendo como moscas mentres as mulleres ou os homes que lles fan parella tentan facelos sobrebailar.
dende logo é un espectáculo moi humano, no sentido intínseco da palabra humano: vemos esas cousas que só fan os humanos, e non outros animais. ademáis, é un espectáculo, algo que de por si tamén é bastante humano.

visto dende a distancia desta outra crise a toda cor, o espectáculo do espectáculo, quero dicir, o documental, resulta desagradable de ver. sen embargo, é un espectáculo: resulta dificil apagar o televisor. ficas ahí, mirando cos ollos entrepechados de noxo pra ises ricos porcallentos, como poden rir de tal cousa! etc.

no meu maxín a crueldade fai o resto.
estou no probador do zara (non me pagan, poño por poñer). miro no espello o bem que me queda este novo vestidiño que vou mercar de rebaixas por 6,99. non me parto o cu, pero si que esboza a miña boca un rictus de alegría (sempre quixen escribir nalgures a palabra rictus). detrás do espello, na metáfora do espello, está toda esa merda que está detrás de zara (etc). eu miro para toda esa merda e río.

como podo rir de tal cousa.