un de cada tres mortos nas estradas de barcelona van a pe (dino os pas de zebra). dino non pra que non morras (ao cabo, morrer é un negocio, da postos de traballo) senón porque camiñando máis despacio podes disfrutar dos escaparates e se cadra, mercar (ao cabo, morrer has morrer antes ou despois así que mellor canto máis merques antes de facelo). a cousa é: como carallo ían os outros 2? borrachos? seguramente, máis iso tanto ten, porque beber é un negocio, un tan grande que lle da cartos a todos os bares de barcelona e á metade dos pakis que traballan para unha mafia de cervexa de lata recén sacada de non se sabe moi ben que refrixerador. ademáis dálle cartos á policía que de cando en cando fai o paseíño polo botellón e como non pode beber porque está de servicio decide foder (ai!) a uns cantos pedindo carnés d'identidat (pero non aos pakis -que seguramente nin o teñen- entre outras cousas porque os pakis e os polis son coma a auga e o aceite, non se dan xuntado nunca na mesma praza) senón á xente que bebe unha latiña de cervexa así, na rúa, mirando a lúa -porque estrelas non che hai, corazón, nas cidades smogizadas-, cousa que é tan perigosa que fai falla atracar a grillera e poñerse serios -que ben o fan, que ben o fan...
para o meu gusto, e porque estou en barcelona para disfrutar das súas expresións artísticas, sería moito máis interesante se en cada pas de zebra algún artista espremera os seus miolos pra deixar a súa pequena pegada nun lugar onde un público que non sabe que o é se para continuamente cada vez que está prohibido camiñar sen saber de certo onde hai que mirar.
mentres tanto, eu bailo.
Nenhum comentário:
Postar um comentário