Onte no cinema chegou unha rapaza cunha trenziña de macramé como a miña, incriblemente igual que a miña. Pareceume tan raro que me saiu da ialma: oes, tes unha trenza igual que a miña! Faleille en inglés, porque vira que antes non era quen de falar coas azafatas por mor das entradas. Quedou un pouco extrañada: alguén que non coñeces de nada fálache de trenzas en inglés (?). De feito é raro ter unha trenza así, díxenlle, aquí. Dixo que lla fixeran na India, o cal non me extrañou. Tamén a min ma fixeron -un pouco- na India, porque ma fixo Belén, que viña da India, e que me trouxo coa trenza mil historias e foi como estar -un pouco- na India. Dixo que na India, estas trenzas, se chaman Lulú -que fermoso! Logo falamos de cousas, as dúas falando de cousas ao ár cos ollos abertos, sen saber por qué. Ela esperaba polo mozo que non daba chegado e subía e baixaba e seguíamos falando de cousas.
O mozo chegou, a película comezou. Eu non estaba segura de poder ficar ate o final, porque tiña un apuntamento. Así que argallaba na mente a maneira de poderlle deixar o meu número, ou o meu email, porque sentía que tiña que falar aínda de cousas, con ela. Dicíame, pois escribo o meu número nunha folla e doullo, e ao carallo. Pero tampouco estaba segura, nin sequera sabía como se chamaba ou de onde era...
Pouco antes de me ter que ir, ela levantouse, achegouse a min, e dixo: escoita, teño que marchar, déixoche aquí o meu número por se quedamos un día. E deume esta nota: i need to go out if you want to take a coffe or carajillo de bayleys! mi numeró: Rene.
Nenhum comentário:
Postar um comentário