Carne

Rematou cineuropa. O maratón chamábase Carne, así que ademais de ficar triste porque se foi un ano máis, novembro, fiquei con ganas de. Ás cinco da mañá os churros xa non eran churros e non se mollaban en chocolate. A min este título sen embargo tróuxome ao maxín estoutra historia baseada en feitos reais que hai que cociñar con moito ketchup: Ana e mais eu xogábamos ao baloncesto, case todas as tardes. Había un tipo que xogaba conosco, vello -uns 30-, que lle dicía sempre "miña grrraíña". Un día decidimos facer un botiquín por se pasaba algo: unha caixa fermosa empapelada de cores que poñía botiquín. Pero nunca pasaba nada. Así que outro día, precisamente na parede da casa do mar de rianxo, decidín raspar o dedo ate sangrar para podermos usar o botiquín. Pena que esta historia non ten un final. E que non se sabe por qué aparece o vello ao principio se non se usa para nada. Habería que quitalo. Pero non podo, poque xogar ao baloncesto está unido a él, na miña cachola. Se cadra o problema é que esto non é unha historia. Ou se non sempre podo dicir que é unha historia "de autor", que é a mellor escusa para facer o que che da a gana, coas historias. E iso é precisamente o que a min máis me gusta: facer o que me da a gana.