Ray

Agora Ray Loriga escribe no Pais Semanal. Escribe na mesma casilla que Javier Cercas. Comparten cama. E por iso o sei, porque tentando un desliz con Javier, que é o único sexo literario que eu teño coa prensa habitualmente... atopei a Ray na cama.
Hoxe foi a súa estrea, e comeza: se inventan unha máquina do tempo eu querería que me colocaran ao lado de Cole Porter. Curiosamente eu, se a inventan, querería estar ao lado de Ray. De Man Ray, non de Ray Logira, pero en fin, co que a min me gustan os xogos de palabras... Claro que non estaría mal estar ao lado de Man Ray escoitando a Cole Porter, e co que se cocería entre nolos tres, se cadra Loriga podía dar comezo a unha nova novela. Sempre quixen que él me fotografara, Man. Sempre quixen ser Kiki de Montparnase -pero para iso fai falla unha máquina un pouquichiño máis sofisticada. Sí. Ela era a súa amante -e quen sabe de cantos máis. Ela era a súa musa -e quen sabe de cantos máis. Ela ten corpo de violín e lágrimas de diamante -cando a toca él, coa súa cámara. Ela é unha das imaxes dos anos 20, ela está dentro do surrealismo, máis dentro que os que o crearon. Porque ela é un ingrediente máis que unha cociñeira. É foriña para o pan.
Si. Cando o acelerador de partículas estea a punto, que me poñan alí, dentro do seu corpo.

http://www.espacioluke.com/2008/Mayo2008/marin.html