Beleza

"Un libro é unha cousa entre as cousas, un volume perdido entre os vulumes que poblan o indiferente universo , ata que da co seu lector, co home destinado aos seus símbolos. Ocorre entón a emoción singular chamada beleza, ese misterio fermoso que non desifran nin a psicoloxía nin a retórica; A rosa é sen porqué, di Angelus Silesius; séculos despois, Whistler declara A arte sucede. Oxalá sexas o lector que estas páxinas agardan".

Díxoo Borges, e pódese aplicar a todo: a unha ensalada con tomate. As cousas agardan. As cousas queren ser disfrutadas. Cando menos entendidas. Iso non ten que ver cos desexos dos seus creadores. Por exemplo unha lavadora quere ser comprendida, tamén se a fixeron tan atravesada que un prefire espremer coas própias mans. Hai unha páxina en internet que podedes visitar se tendes problemas de comprensión: sumanual.com. Segundo pos algo, aparécenche as instruccións. Eu puxen o título do libro do que saquei a cita de Borges, mais inda non deberon de subir as instrucións. Para ler este libro, o máis importante é saber o que é a hermenéutica, unha palabra que ten unha media presencial alta. A hermenéutica é precisamente a arte de interpretar textos e especialmente a de interpretar os textos sagrados (segundo a real academia española, que é un cemiterio de palabras monárquico, como deus manda). Pero inda sabendo o que é a hermenéutica eu necesitaría, digamos, un estudo hermenéutico sobre o libro que me explicara cada párrafo. Comeza así: "Sen dúbida, a defensa explícita do símbolo e a súa plétora semántica fronte ao sígno e o seu significado literal, hermenéuticamente morto, do que o primeiro se mostra unha categoría subsidiaria, permite desbrozar a unidade persistente dunha tradición occidental respecto do pensamento sígnico, cuxa transdisciplinariedade recomenda a pertinencia do estudo -aínda somero- do dinamismo dos fenómenos de significación". E a pregunta é: "Sen dúbida?" Apampo. Claramente non son a lectora que as páxinas agardaban. Penso na cantidade de veces que me dixeron que o que eu escribo non se entende, e imaxino caras apampando e os meus textos, tristes.
Borges, que razón tes. Que fermosa esa beleza.