vermello

leidij an llenteman, saúdan polo altofalante. dende o barco vese o teide, está ahí arriba, confundido coma unha nube máis, e se sempre hai alguén que ve de primeiro o teide dende a nave, quero ser eu; só que o teide xa se ve no porto, antes de subir, pero fágome a ilusión: entra o calafrío, de abaixo enriba: tamén eu podería vivir toda a miña vida a bordo, arrodeada de 1500 persoas de cada vez, chegan ben. o teide é moi grande, está lonxe, está preto pero está difícil de chegar; é caro, tes que pagar peaxe: ou pagas coa visa oro (tracatrá) ou pagas coa túa enerxía interna, pero hai que pagar. o carnaval é un carnaval, a raíña vai disfrazada de barbie disfrazada de raíña do carnaval, todos bailan e sorrín, todos están borrachos tamén, as comparsas chámanse murgas e non poñen a parir nin ao alcalde de rianxo nin a feijoo nin a touriño nin a quintana así que fico sen saber que pasa no mundo (no meu mundo). vai frío, chove: é unha mágoa; todos repiten e volven repetir: é a primeira vez que vai este mal tempo; mágoa, sí, porque eu non che volvo máis, mi niña. a tenda de campaña fica na maleta, o monte onde iamos vivir transfórmase nunha vila nin sequera fermosa e trocamos as botas de montaña pola visa oro (tracatrá). cada vez que sae o sol parámonos como estatuas para aproveitalo. logo un día durmimos na praia, levantámonos co sol, vuelta y vuelta gracias!, camiñamos polas rocas, que fermoso!, un alegre lugareño indícanos como chegar a unha praia de area vermella, fermosísima, espidísima natureza que hai que apoiar sempre e por suposto; ao chegar, o coche aberto, as cousas revoltas: nin sequera nos mangou os condóns que nos tiraran na cabalgata: o mellor para que non che rouben: non ter nada que roubar! logo máis sol e tamén unha caliña de rolling stones que cando as move o mar fan un ruído que é un arrecendo inda que non exista unha palabra para un son así. madrugón: aeroporto de volta; vaia sther, confudiches a data do retorno do cochecito leré: visa oro por favor! (tracatrá); avión aeroporto avión: non hai nada peor para unha viaxe que un retorno, porque retornar é volver atrás e un debería ir sempre adiante, así que ben, digo, tes que aprender algo desta viaxe; decido aprender a escoitar ao meu instinto, cando fala, cando me di: este tío vaite foder, porque se non... de que me serve?, pra que o quero?; unha e outra vez repítome a min mesma: escoitar ao instinto, escoitalo ben alto, facerlle caso, non deixarse foder de novo por xente que encende a alarma antiincendios antes de votar fume mentres eu, aparvada pola auga coma unha cativa, xogo, porque me gusta xogar, porque me gusta disfrutar, e porque non me gusta pensar que a vida é un lugar onde a xente me quere foder e eu teño que estar alerta en vez de gozar do mar, o sol, os cantos rodados e a area vermella (como a miña pel).