Eterno retorno

Fin de semana na neve.
A neve é un lugar -lugar abstracto non localizado en ningures- onde un volve, como por arte de maxia, á infancia. Onde hai que volver aprender a camiñar, onde caes nada mais poñerte en pé, e tes que descubrir como poñerte de novo en pé. Esto sucede tantas veces, na vida: que un ten que aprender de novo a caer e a poñerse en pé. O bo é que na neve, caer non doe, ou non doe tanto. Doe coma cando es cativo, un chisquiño, o xusto para protestar, para chorar de mentirijilla.
Chove. Chove coma cando eramos nenos. Vaise a luz, retorno ás candelas e todo iso. Á noite de verdá. Retorno ás molladuras cen por cen galegas, ás molladuras cen por cen e todos os días, aos mocos colgando. Coma cando íamos ao instituto e os pais nos querían levar en coche e nós dicíamos que no, porque ir en coche era de nenos bos, e nos queríamos ser sempre nenos malos; e porque así podíamos protestar, arrabear, mollarnos; e cando por casualidade chovía tanto que estaban alí agardando na porta, e nos metíamos cinco detrás e dous adiante coas mochilas e os plumíferos empapados que non podíamos respirar, era coma un milagre.
Daquela, as cousas eran doutro xeito. Un non tiña que ter nada para vivir. Non tiña que ter sequera soños. Todavía che quedaban tantas cousas por facer que eso era a vida, as cousas que che quedaban por facer. E ti pensabas ainda en facelo todo, porque non pensabas en facer nada de nada, agardando -como agora, pero dun xeito inconsciente- que as cousas se arranxaran grazas ao Tempo, que no seu transcurso fóra dándocho todo sen llo pedir: aprenderas a comer, a camiñar, a falar, a bicar, sen pensalo sequera, así que o resto tiña que vir tamén dese xeito. Caendo e volvéndote levantar, e case sen dor.
Agora parece que todo doe máis, que todo é traxedia, coma se non soubéramos tirar da comedia, porque a comedia, dío todo o mundo, é máis difícil de facer. É un prato exquisito pero haille que andar con tento porque non sae sempre ben. E non hai nada máis patético que unha comedia que no canto de provocar a gargallada provoca a indiferencia. Porque a indiferencia é o que nos come por dentro.
A neve é un lugar onde non colle o aburrimento, ou onde te aburres só por protestar: para xogar. Onde podes pasar as horas caendo e volvéndote levantar, e que máis da. Onde pasas o tempo subindo para volver baixar. E que máis dá.