(recordo a miña nai dicido e volvendo repetir:
ni es como ni es cuando ni es donde, ni repetir la palabra.
para ela)
ni es como ni es cuando ni es donde, ni repetir la palabra.
para ela)
escribira un conto fermoso sobre dun anxo de rastas e mandíbula cadrada
-en realidade o conto ía sonbre min, coma de costume.
podería ser un dos meus mellores contos.
regaleillo polo meu precumpreanos.
respondeu cunha mensaxe, dicía:
segue escribindo, sther: tes talento.
eu sigo escribindo
-tampouco sei non escribir.
teño que escribir esta oda ao talento.
é un imperativo.
escribir por que che da a gana e escribir porque cho mandan non é o mesmo.
teño que decidir se o talento me serve só para cando escribo o que me sae do cu
ou se tamén podo turrar del cando se me obriga:
efectivamente turro del sempre:
non sei como deixalo atrás.
o talento non é unha inspiración
o talento non é unha facilidade
pode que o talento sexa unha necesidade
o talento pode ser unha dedicación
non se pode nacer, co talento
o talento pode ser só unha trampa
o talento non sempre é
o talento hai que mimalo (tamén hai que alimentalo)
o talento é unha felicidade
o talento é un ingrediente (fan falta outros ingredientes, fai falta lume, fai falta unha man a remexer a pota, fai falta alguén que coma o caldo)
o talento non fai falta
de feito o talento pode sobrar, tamén
non sei o que é o talento
o talento é un órgano do corpo
non estudei nunca xamáis onde se atopa, o talento
o talento tamén é unha concentración
o talento é un amor
o talento é un mar
o talento é unha ola
o talento é unha enerxía
o talento é unha dirección
o talento son uns zapatos de tacón
o talento é un xeito de camiñar
o talento son uns ollos ben abertos
o talento é unha esponxa
si. o talento é unha esponxa
Nenhum comentário:
Postar um comentário