Sugar Blues

Cando era pequena, a René, para conseguir algunhas cousas importantes (o lego, a bici, a asitencia á festa do instituto) o seu pai retábaa a estar 1 ano sen comer doces -nada de azucre-. Así que sobreviveu tres anos de infancia sen azúcre. O pai era feliz, porque a rapaza non jodía o seu corpo, e ela era feliz porque sabía como conseguir as cousas que quería: era ela a que lle dicía: papá, quero unha bici, porqué non me retas a estar outro aniño sen azucre? Dí que, ademáis, aprendeu honestidade: podía ter comido doces fóra da vista de seu pai, pero... arriscar?... e se se entera, por calquera motivo, e se me joden os 4 meses que levo acumulados?... mellor ser honesto...
Pero, que ten o azúcre de tan malo? Por que serve como moeda de cambio?
Con poñer as palabras "azúcar + refinado" no google é suficiente. O azucre pasa de ser unha droga a un veleno nas dúas entradas principais. Nin sequera a wikipedia -terceira e cuarta entradas- o deixan ben de todo!
Nun dos extensos artículos fálase do sugar blues, que sería a sensación depresiva -o mono- motivada ao deixar o azúcre, e que será o que eu teña que padecer mentres siga a ter na cabeza a imaxe de como se refina o azúcre -sacarosa- e como queda hóspede no noso corpo. (Polo menos, dicir que tes sugar blues é fermoso, como expresión -moito máis fermoso que ter o mono. Sugar blues é algo como tristura doce, pero en inglés -que sempre mola máis-, e ademáis tristura non imprime musicalidade -inda que tristura é unha palabra que me gusta moito, como fermosura, tamén).
Os pitillos de chocolate -con leite, os outros tamén, pero non ven ao caso- están prohibidos. Deberíanos vender, pero en farmacias, porque acumulan 2 drogas perigosas: o azúcre e a cafeína. En todo caso é raro que sigan a venderse por todas partes os ovos kinder. Por exemplo.